Veraneo en Macondo

ROSA ANEIROS

FUGAS

XOAN A. SOLER

12 jul 2019 . Actualizado a las 05:00 h.

Quen escribe ten ás veces a estúpida certeza de que o relato lle pertence con todos os puntos, comas, letras e saltos de páxina. Éche un delirio coma calquera outro. Nada hai nos libros de obxectos inertes, dóciles á vontade de quen asina, estáticos, impasibles ao paso do tempo e dos ollos lectores. Son seres vivos de raizames profundas e altos pericotos que en ocasións alimentan ou dan sombra e noutras fannos cambalear. Porque a maior parte das cousas que lemos non foron escritas por quen pon o seu nome na portada, senón por nós mesmas, as que silenciosamente lemos e pertinazmente construímos. Cada libro garda na súa natureza arbórea a memoria dos que somos no preciso instante de lérmolo. Captura ese intre e enguedéllase nel, aprópiase coas súas raíces e pólas dos nosos desexos e temores máis inconfesables e vomítaos contra o espello dos personaxes cos que nos identificamos, aos que odiamos, aos que amamos. Por iso adoro retomar libros que devorei noutra vida, noutros espazos. E non hai mellor momento para facelo que no verán, ese non tempo e non lugar onde a vida se abre paso, libre das cadeas da rutina ás que turronamente nos sometemos o resto do ano. As longas horas de agosto son o meu momento favorito para reencontrarme, como nunha foto fixa, coa persoa que era cando por vez primeira mergullei nestas ou nesoutras páxinas. Unha viaxe a través do tempo chea de risas, descubertas e traizóns. As follas arrastran consigo olores e sabores de vello, sensacións que cría perdidas e permaneceron agochadas intactas entre as súas liñas retorcidas. Son fósiles fermosos de caligrafía en serie que sempre teñen a xenerosidade de algo novo que engadir. Así, Agatha Christie ten o sabor amargo das guindas e o cheiro dunha manta leonesa, os haikus saben a bocata de tortilla da cafetería do instituto, García Lorca devólveme a boca pastosa da resaca nunha toalla, O coelliño branco ole a crema de cabaza e alloporro namentres o dioivo cae fóra. Fantasmas de luz é a escuridade dun voo transoceánico ao lado de Agustín Fernández Paz, As laranxas de alí babá de Carlos Negro un recital unha noite xélida no Tarasca, Cien años de soledad tira do sorriso escéptico de mamá, Quincas Berro d'Água brilla cegadoramente dende o lastrado do Pelourinho, e O vello e o mar garda o resaibo dun daiquiri en La Floridita cando o aire húmido pesaba toneladas e o personaxe de Hemingway era o meu pai. Todos os libros conteñen a memoria do que fomos cando os devoramos, de quen nolos recomendou, da couza que nos rillou as tripas a medida que pasabamos as súas follas. Daquela, cando criamos que quen escribía nos contaba unha historia e, en realidade, nola estabamos contando nós a nos mesmas. Talvez este verán veranee en Macondo e pase uns días en Noruega na compaña de Sofía e Anna, eu que sei.