Cando era adolescente e vin por primeira vez A ventá indiscreta, penso que non souben valorar na súa xusta medida o feito de que teñas unha perna escaiolada, como lle ocorre a James Stewart, e veña Grace Kelly a visitarte para xogar aos detectives. Sen coñecer aínda o significado do concepto, supoño que daquela só entendín a película como unha maxistral lección de posta en escena, imaxinándome a min mesmo sentado ante un patio interior, mentres adiviñaba a comisión dun crime, e permitíndome o luxo de non abrir ben os ollos cada vez que aparecía na pantalla unha señora de Filadelfia. Que me desculpen os prezados amigos hitchcockianos, pero hoxe creo que o mellor do filme, con diferenza, son os momentos en que entra Grace Kelly para iluminar o plano. Imaxino que facerse maior tamén consiste en apropiarse dos mitos da xeración anterior e, á falta de tantas certidumes, en decantarse pola beleza en bata de seda. Onde estea Grace Kelly, que se quite un travelling.
Escribe Juan Tallón en Rewind (Anagrama) que a repetición é un dos praceres enmascarados da vida, e que renunciar ao seu exercicio abre en nós unha ferida que permanece aberta para sempre. Dende os anos cada vez máis afastados da universidade, teño por costume ver dúas ou tres veces ao ano Grupo salvaxe, esa portentosa nota necrolóxica coa que Sam Peckinpah decretou a extinción dun xeito de entender o western. Se nos gustan as historias crepusculares, con seres vencidos que xa pertencen a outro tempo, gran parte do que podemos aprender da vida a través da ficción brilla nese filme que tanto fascinaba tamén a Agustín Fernández Paz. Son capaz de recitar de memoria case todos os seus diálogos e sempre experimento unha fonda emoción cando os protagonistas abandonan unha aldea mexicana entre os acordes de La golondrina: «Junto a mi lecho le pondré su nido / en donde pueda la estación pasar». Mesmo gardo na miña imaxinación unha montaxe alternativa na que aparecen unha par de secuencias que a Peckinpah nunca se lle pasaron pola cabeza.
Estes días estraños poden ser unha escusa para regresar a libros ou películas que un día admiramos e quizais hoxe oculten significados que daquela non soubemos advertir. Para comprobar que xa non somos os mesmos que na época en que lemos a Cortázar ou vimos a Bergman por primeira vez. Podo asegurar que Grace Kelly permanece en mans de Hitchcock tan rutilante e principesca como cando o espectador que un día fun non tiña a capacidade para comprender a verdadeira extensión das cousas, e que o inapetente James Stewart se amosa moi despistado rexeitando a oferta de matrimonio que lle fai un dos grandes mitos do século XX, extremo que me resulta incomprensible. Non sei que pasará se volvo a Rayuela ou a Amorodos salvaxes en tempos de confinamento, pero teño a esperanza de que máis alá do seu poderoso alcance poida atoparme con algún resto do meu pasado que non deba xulgar con demasiada melancolía. Como cando pensaba que Grace Kelly era menos importante cá anatomía dun plano subxectivo.