Raffaella e Pier Paolo

Diego Ameixeiras

FUGAS

PILAR CANICOBA

09 jul 2021 . Actualizado a las 05:00 h.

Unha fermosa fotografía amosa a Raffaella Carrà con Pier Paolo Pasolini mirándose con admiración, radiantes os dous, vestidos de gala, eternamente novos. Moita beleza xunta, seguro que durante unha festa na que todos quereriamos estar. Aparecéuseme diante dos ollos a tarde en que coñecemos o falecemento da artista, a mesma tarde en que logo saímos ás prazas para dicir que xa abonda de homofobia. Unha tarde deste xullo ao que non lle acabamos de quitar o nórdico, coma se con esa insistencia en que nos arroupemos quixese advertirnos de que fóra vai moito frío, pero un frío distinto ao dun verán raro que non dá chegado. Un frío de morte que se parece máis ao que encheu Riazor de tristura estes días. Un frío de odio contra o que Raffaella bailaba moitísimo.

Pasolini facía cine retratando o xúbilo doloroso das clases populares, o sorriso sen dentes do suburbio, a gran verbena dos desamparados. Habitaba nel unha constancia nostálxica de que algo humano se perdeu entre as néboas da historia, quizais un xeito de afrontarmos a vida cunha alegría instintiva, ingobernable, alegría de veciños que sacaban as cadeiras á rúa para seguir o anoitecer en asemblea. Raffaella, en cambio, cantaba e bailaba coa idea de expandir esa ledicia natural no presente, de subirlle o volume aquí e agora, de levarche á mesa un prato de entusiasmo inmediato. Pero que difícil celebrar esa alegría nestes días tan grises. Non só porque xa non baile Raffaella, senón porque un camiño que parecía de non retorno, iluminado pola esperanza, está en perigo por culpa dos bárbaros.

Avanza este xullo raro e encollido, aínda co deshumidificador a funcionar para que nos seque a roupa, e a min véñenme á cabeza aquelas noites de verán en que xogamos ao Si fuera con Raffaella, as noites en que descubrimos Mamma Roma ou Accattone, as noites en que saltamos de En el amor todo es empezar ás bágoas desatadas de Anna Magnani, que é un pouco aprender en que consiste de verdade a vida, co seu aluvión de luces e sombras. Un rapaz vítima dunha malleira mortal mentres os seus verdugos lle berraban «maricón de mierda» pertence á categoría dos pesadelos que nunca imaxinamos vivir. Por iso hai que expulsar o odio das rúas mirándonos, como mínimo, igual que Raffaella e Pier Paolo.