Conmove o autorretrato roto de Eloy Fernández Porta en Los brotes negros (Anagrama), espello da ansiedade e do padecemento psíquico, un descenso ao pozo do sufrimento que o autor consegue describir cunha brillantez que doe. Cómpre moita afouteza para espirse así, sen aforrar en detalles cando a cabeza estoupa e se converte no peor inimigo posible. Unha verdadeira autobiografía, explica acudindo a Cristina Rivera Garza, debería ser sempre o testemuño dun descoñecemento. Por suposto que si: un difícil traballo de explorador, tantas veces perdido na brétema. Pero un libro breve e contundente coma este, directo ao maxilar, coa súa fasquía de confesión dislocada, a saltos, opera con éxito na dirección oposta: obriga o lector, precisamente, a un encontro cara a cara coas súas sombras, sen paliativos. Porta describe episodios de ira, debuxa a súa desesperación, revela ideacións suicidas, e quen le asiste a algo que se parece moito á derruba incontrolada dun edificio. Sentindo ademais que a todos, sen excepción, se nos move algunha vez o chan baixo os pés.
Hai en Los brotes negros unha valiosísima confesión desa vitoria do capitalismo máis atroz que é o traballador cultural precario e autoexplotado, co cerebro exhausto da mañá á noite, incapaz de desconectar, sometido a unha chuvia constante de estímulos. Un material que nos regala un paseo polos meandros do suxeito illado ante a pantalla do ordenador, afogado por prazos de entrega, mentalmente ao límite, co peito percutido pola angustia, culpable por non ser «disciplinado de día e exaltado de noite», en mans da parella LinkedIn e Tinder. Unha crónica de vida entre deadlines que se multiplican a baixo prezo, obrigando a producir máis por menos. Pero resplandece entre as súas páxinas, por enriba de todo, a extraordinaria capacidade de Eloy Fernández Porta para acoutar con precisión o ámbito das súas amargas confidencias, danadas polo efecto da doenza ansiosa: cando describe, por exemplo, a sensación de espertar cada mañá coa certeza de ter chorado toda a noite en soños. Ese pranto demoledor que se traslada da vida real ata os mundos imaxinados, alén da consciencia. «Era como si los sueños fueran la memoria del dolor, el último archivo desordenado». Hai que seguir poñéndolle palabras a un mal que se expande entre nós coa virulencia dun incendio arrasador de almas.