Amaba o mundo coma Clarice

Diego Ameixeiras

FUGAS

La escritora ucraniano-brasileña Clarice Lispector, retratada en torno a 1964
La escritora ucraniano-brasileña Clarice Lispector, retratada en torno a 1964

17 mar 2023 . Actualizado a las 05:00 h.

Saíamos ao amencer de bares que xa non existen, bares convertidos agora en tendas de móbiles, lavandarías, negocios gourmet. Unha vez rematamos no seu piso. En Paris-Austerlitz, de Rafael Chirbes, explícase que no mundo da noite se estila unha especie de admiración tribal polo home maduro que trasnoita e insiste nos excesos coma se seguise tendo 20 anos. Pode ser. O meu amigo era deses profesionais. Enigmático, duro, un tipo que nos dobraba a idade a todos. Un tipo cuxa conversa daba prestixio. Nunca souben a que se dedicaba, quitada a súa vocación de prescritor. Dominaba a arte de pensar contra as catro e media da madrugada. Pensaba co corpo enteiro, vixiando o fondo do vaso, apoiado nas barras deses bares que xa non existen. Cando iso ocorría, ningún de nós se atrevía a molestalo. Un respecto: estaba de excursión polas profundidades. Díxome nunha ocasión que debía ver Arrebato, a película de Iván Zulueta, e ler a Cioran. Lin a Cioran. Do seu pesimismo alucinado —así o define Luna Miguel—, e máis cando tes vinte anos, non se sae ileso. Ou si: hai quen advirte nas súas invectivas contra o sentido da vida unha declaración de amor á inversa, un fulgor en segundo plano, resplandores ocultos. A min, aquelas primeiras lecturas do filósofo fixéronme vagar por algunhas rúas escuras do espírito. Vaguei a miúdo por esas rúas. Vaguei por elas sen saír da casa. Vaguei desorientado. Vaguei estes días por outras rúas escuras: as rúas da inflación. E iso que me atopaba baixo a luz estimulante dun supermercado. Xirei o carro e na avenida da froitaría pareceume que o capitalismo estaba escurísimo, un túnel sen saída. O meu prescritor doutros tempos andaba apañando nuns kiwis. Vin que diante do prezo duns tomates tentaba coller aire. Non me recoñeceu entre as ofertas. Pensei en presentarme. Non te lembras de min, pero son aquel que vagaba hai anos, sen sabelo, por un relato de Clarice Lispector: «Ela amava o mundo, amava o que fora criado —amava com nojo. Do mesmo modo como sempre fora fascinada pelas ostras, com aquele vago sentimento de asco que a aproximação da verdade lhe provocava, avisando-a». Por suposto que non me atrevín. Non me atrevín a dicirlle que aínda aspiro á firmeza dun teixo. Non me atrevín a dicirllo entre os kiwis, entre os tomates. Non me atrevín. Anoiteceu e non me atrevín a nada. Envellecemos con teimudas covardías.