Escribo isto pola mañanciña, na cafetaría dunha estación de tren. Miro pola fiestra. Teño na cabeza Ciudad Vampira, de Nacho Vegas: «Y ves mujeres lobo cuando hay luna llena / Pero amanece y se mueren de pena / Y es que así de triste es la ciudad». Os viaxeiros agardan concentrados nos seus móbiles. Lembro o mesmo recinto hai vinte ou trinta anos, sen as comodidades de agora, con espazos máis estreitos, tendente á escuridade. Todo parece mellor na fotografía de hoxe, unha pintura moderna abríndose paso cara a luz. Pero hai un monstro flotando no ambiente —son torpe, non sei poñerlle nome— que violenta o escenario: un silencio espeso, un aire robótico, ansiedades de ida e volta. Homes e mulleres lobo que morren de pena. Rompe o día e morren de pena. De viaxe ao progreso sempre deixamos algo fundamental polo camiño. No progreso das estacións de tren, por exemplo, deixamos polo camiño a posibilidade de vivir amores coma o de Celia Johnson e Trevor Howard en Breve encontro, con esas despedidas hoxe imposibles ao pé da vía, cando o vagón xa está en marcha e o romanticismo apunta altísimo: «Perdóame por terte amado». Un amigo lobo faloume estes días da súa recente separación. Avanzou cara ao progreso coa súa parella lobo —dezaseis anos xuntos, dous fillos, traballo en común—, pero perdeu algo fundamental polo camiño. A curiosidade polo outro, díxome. A vontade de ser o espello do outro, insistiu no segundo viño. O desexo, pensei eu, de deterse nas vellas estacións de tren, de ver pasar o tempo nas distancias curtas, de procurar esa maxia tan complicada de amarse coa tensión do presente, coma os lobos Johnson & Howard. Raia o sol. Remato o café. Tamén remata a canción de Nacho Vegas na miña cabeza: «Saldremos esta noche a destripar / Y a exigir que nos devuelvan la ciudad». Non o descarto. Pero de momento saio á plataforma e agardo na ringleira. Un garda de seguridade, creo que tamén lobo, armado cun detector de metais, concédeme o paso. Penso na viaxe do desamor, en como deixamos de recoñecer unha parella lobo. Que deixamos de ser nos ollos de quen xa non nos mira? Subo ao tren. Ocupo o meu sitio. Abro de novo o ordenador, busco un final para isto que escribo. Leo a Paul B. Preciado en Yo soy el monstro que os habla: «Ni yo mismo sé lo que soy. Lo que cada uno es no es más fácil de saber que la posición exacta de un electrón en un acelerador de partículas». Teño gana de ouvear.