Pasei a tarde en Bueu. Atopeime cuns amigos, falamos de libros, compartimos mesa na terraza dun bar. Despois dun par de días sometido por unha tectónica estraña, deses nos que un nota como se move o chan baixo os seus pés, nada me pareceu máis importante que estar alí. Instalado no presente, militando nunha causa que consiste en non esixirse grandes proezas. O día estaba claro, brillaba un sol antigo. A primavera teimaba en repartir excitación e lixeireza, paradoxos habituais dun mes de maio. Dei un paseo, respirei os aires conciliadores do mar. Logo leváronme en coche ata Pontevedra e agardei media hora a que saíse un tren a Santiago. Durante o traxecto rematei de ler Mulheres empilhadas, novela extraordinaria de Patrícia Melo sobre o feminicidio no Brasil. Aínda non saín dela. Sigo escoitando a voz orgullosa da Mulher das Pedras Verdes, líder dunha tribo do Acre, na fronteira con Perú e Bolivia, que proclama: «Icamiabas, mães, cafusas, irmãs, amazonas, negras, Marias, lésbicas, filhas, indígenas, mulatas, netas, brancas, nós brotamos do chão». En Santiago, herdeira da tarde en Bueu, quedaba unha noite propicia para tomar altura. Recibiume unha brisa suave na Porta Faxeira, o vento de seda no que Álvaro Cunqueiro dicía escoitar o paso do tempo. A Alameda fervía na véspera da Ascensión. Atraveseina entre grupos de adolescentes que adoecían por investigalo todo, entre berros e gargalladas, correndo de aquí para alá baixo o influxo das atraccións. Con esa imaxe festiva cheguei á casa, deixando atrás un parque convertido nun gran escenario onde a xente se reunía para emprender un voo que non se colle nos aeroportos. Abundan os manuais de autoaxuda con títulos rotundos, promesas de felicidade instantánea e crecemento persoal para buscadores de tesouros. Nunca caín na tentación de probalos. En realidade, tampouco me atrevería a dar moitos consellos sobre como debemos gobernarnos cando as sombras veñen de visita. Descoñezo o funcionamento da máquina que fai escampar a chuvia, o mecanismo co que erguen as brétemas. Camiño en compañía da ignorancia máis absoluta. Pero teño para min que o outro día, contra todo prognóstico, fixen un gran avance. Diría que abrín os ollos. E que ideei un plan de ataque. Souben que algo ocorre cando paseas pola beira do mar, botas un conto coa xente, levas un libro na mochila e volves á casa atravesando unha verbena.