Atravese as liñas inimigas, descubra que alí está máis cómodo. Olfactee o aroma da perplexidade. Ensine os dentes, salte polos tellados. Non mire atrás despois de cometer un incendio. Lembre a Gata Cattana: «Teníamos todas las de perder / pero aun así seguíamos insistiendo / y salíamos impecables, / y no hubo Gestapo ni Stasi, / no hubo Alcalá Meco ni Guantánamo / capaz de seguirnos el ritmo». Póñase incómodo. Deixe que medre a súa sensación de exilio. Adminístrese unha dieta rica en actos inexplicables. Sexa esixente coa calidade dos seus próximos altibaixos. Repita erros. Perciba melodramas de Douglas Sirk nos bares, insinuados na distorsión dun xesto. Faga inventario de obxectos inútiles e non tire nada. Tropece cada día co seu rostro, como Lorca cando se miraba ao espello en Nova York. Non vexa a luz; introdúzase nas vísceras da luz. Permítase un descontrol inesperado, sen finalidade aparente. Aplíquese un indulto, recupere algún vicio. Milite no batallón dos estigmatizados. Secunde esa revolta veciñal. Dubide entre un filósofo e un fisioterapeuta. Entenda, como Borges, que a súa vida está comezando a fluír por un manso declive que se parece á eternidade. Chegue a última hora e marche correndo. Síntase canso de ser valente no mes de xuño, como Anne Sexton. Non marque ese número. Mellor agonizar nun deserto que bañarse na autocompaixón. Presuma de novas ambigüidades, defínase a través dos seus mellores desequilibrios. Suba o volume da música, déixese de experimentos. Rebente todas as marchas triunfais. Careza de lóxica. Non permita que mande o protocolo. Entenda o mal carácter dun colega, síntase de volta dun naufraxio. Perda todos os ases que gardaba na manga, póñase bengalas nos ollos. Interfira nesa actividade. Camiñe por unha avenida ateigada de xente e ríndase á sabedoría do refraneiro: «O mal e o ben, na cara se ven». Teña frío de repente. Teña sede de repente. Sinta todo repente. Asista a unha reunión de vellos amigos coma quen acude a un conciliábulo de druídas resucitados. Brinde polos praceres esquecidos e as insatisfaccións compartidas. Abandone as armas pola mañá. Chegue a un punto de non retorno, abrásese no lume. Recupere as armas pola tarde. Emprenda a fuxida definitiva, acampe no bordo nun precipicio. Non faga moito máis. Confíe en Chesterton: «A soidade está deseñada para axudarnos a descubrir quen somos».