Cumprín coa tradición anual de pasear amodo pola Feira do Libro Antigo, instalada estes días na Alameda de Santiago, remexendo entre volumes bendicidos polo transcurso dos anos. Por suposto que o asunto resulta moito máis efectivo cunha rápida procura nas plataformas de compra en internet. Alí agardan recompensas sen límite para buscadores con obxectivos concretos. Pero existen poucos praceres tan estimulantes, teño para min, coma ese que consiste en perder a noción do tempo mentres un fedella sen rumbo entre libros que piden unha segunda oportunidade, deixándose conducir á marxe da inmediatez e as modas do momento. Asistín hai unha semana a un par de clubs de lectura, convertidos cada vez máis en refuxios culturais fronte a ofensiva reaccionaria en curso, e unha lectora compartiu a ansiedade que lle provocaba o tremendo aluvión de novidades editoriais, véndose incapaz de abranguer todo o que desexaría ler. Alguén aconsellou tomar distancia respecto ao virus da actualidade e mergullarse a fondo nos clásicos, unha recomendación de ouro. E outros defenderon con forza a sedución atemporal das librarías de vello, impasibles ante o ataque do último thriller trepidante, contrarias á aceleración desta época sen alma que nos quere sempre coa lingua fóra. Todos, en definitiva, coincidimos nas bondades da lentitude e dunha periódica desintoxicación do presente. O meu paso vagaroso polos tesouros perdidos do parque santiagués, seguindo esa estratexia, liquidouse cun feixiño de novelas dentro da mochila, entre elas un curtido exemplar do querido Charles Williams, xigante da literatura negra que a día de hoxe está ausente dos catálogos. Boteime á súa lectura pola noite. Pelexei contra un destacamento de letras minúsculas que se burlaban da miña presbicia sobre a superficie dun papel amarelado, impreso xusto o ano en que nacín, e xa non parei ata que me venceu o sono de madrugada. Cada un inventa os seus pequenos paraísos: o noso infinito particular, canta Marisa Monte. Volvo ao principio para rematar cun detalle. A Alameda compostelá, asaltada polo balbordo das atraccións e postos da Ascensión, entre cumbias e merengues, semellaba flotar para min coma corresponde a esta época do ano en que as tardes deciden non rematar nunca. Sucedía antes de que o agasallo impresionista do solpor, sempre democrático, exhibise a mesma luz en calma dos libros vellos.