No fondo, nunca sabemos cara a onde nos diriximos. Tampouco por onde pisamos. Erguémonos de novo pola mañá, preparamos unha cafeteira, facemos xirar o espremedor, poñémonos a torrar unhas rebandas de pan, e axiña comezamos a descoñecelo todo. A curva que chegará contra o mediodía. O túnel que atravesaremos a media tarde. O desvío que colleremos pola noite. «Oh, Jeanne, que estraño camiño tiven que tomar para chegar ata ti», dise no memorable final de Pickpocket, a obra mestra de Robert Bresson. Bótase un a circular polo mundo cada día, atacando ese primeiro treito existencial que vai do colchón a calquera outra dependencia da casa, cos ollos aínda cargados de sono, un pouco ás apalpadas, e xa non deixa de percorrer itinerarios misteriosos. Rutas sen sinalizar que non figuran nos mapas. Soa o espertador e vémonos arrastrados por un argumento impreciso, estendido polas profundidades da vida, cuxo significado adoitamos ignorar no intre en que se desenvolve. A miúdo gústalle xogar á confusión. Poñernos vendas nos ollos. Mandarnos en dirección contraria cando preguntamos por un destino. Con sorte, recoñecemos a posteriori o sentido completo da trama, cando apenas quedan unhas cinzas daqueles torpes actores que fomos. Un día cres que estás protagonizando un melodrama abismal, cargado de gravidade, e resulta que descobres, anos despois, que todo aquilo tiña a lixeireza dunha comedia que nunca soubeches ver. Outro estás convencido de vivir sen freos dentro dunha fantasía interminable, inhabilitado para concibir a morte dun ser querido, e de súpeto sucede aquilo de Joan Didion no inicio de O pensamento máxico: que sentas a cear e a vida que coñecías rematou. Punto e final. Estamos nas mans dun guionista que comparte a benevolencia dun deus piadoso co sorriso sardónico do Joker. Tan capaz de escribir xiros fabulosos para nós, seguindo a fráxil lóxica do merecemento, coma de aplicarnos un deus ex machina que nos deixa sangrando ata novo aviso. «Llega un momento en la vida cuando el tiempo nos alcanza», escribiu Luis Cernuda en Ocnos. E así comezamos a entender, con ese tempo conseguido ao lombo. Ensínanos que convén transitar polos camiños sen preguntarnos demasiado polo sentido do guión que nos tocou defender, tomando aire antes de enfilar cada revolta. Queda saber se no derradeira páxina haberá unha Jeanne agardando. Digo eu que alguén nos terá que explicar todo.