Ocorre que unha tarde de agosto viaxas en tren cun libro na man e de súpeto alguén ao teu lado decide apropiarse do silencio para facelo saltar polos aires
14 ago 2025 . Actualizado a las 05:00 h.Cada vez vai sendo máis complicado concentrarse na lectura dun libro cando un fai unha viaxe longa en transporte público. Non se trata de esixir un silencio monacal durante horas nin de poñerlle unha mordaza a un neno que enreda ou a eses viaxeiros que comparten impresións mentres ven pasar a paisaxe a través da fiestra. O contacto social ten a súa banda sonora e así debe seguir sendo. Pero creo que somos moitos os que a miúdo nos preguntamos polo sentido de termos que convivir coas videochamadas, os audios de WhatsApp ou os videos de Tik-Tok do noso veciño de asento, todo sen a compañía dos imprescindibles auriculares.
Son tempos de rabia e desacougo xeneralizado. Tempos de violencias a flor de pel, tempos de estrañas ferocidades. Unha invitación a comportarse con urbanidade —respectar o sosego das persoas coas que se comparte un espazo pechado, por exemplo— considérase agora un ataque intolerable contra os dereitos individuais, coma se a liberdade se medise en decibelios ou na competencia por contorsionarse en público e chamar a atención sobre nós mesmos.
Volvín estes días atrás de Madrid e atopeime coa resposta anoxada dun pasaxeiro cando lle pedín que reprimise un pouco o seu entusiasmo dixital, capaz de agasallarme coas exhibicións sonoras máis insospeitadas. Se deixaba de usar o teléfono durante toda a viaxe coma un megáfono, pareceume entender, estaba en risco a súa autonomía persoal. E debo dicir que non me sorprendeu a réplica indignada, de acordo co espírito desta época onde triunfa a agresividade verbal por enriba da cortesía comunicativa, a belixerancia tabernaria fronte a exposición máis ou menos afortunada de argumentos. Onde a un intento de reflexión serena nas redes sociais, poñamos por caso, xa se responde sempre coa munición dun fusil. «Silencio, yo me uno al silencio / yo me he unido al silencio / y me dejo hacer / me dejo beber / me dejo decir», escribiu Alejandra Pizarnik.
Ocorre que unha tarde de agosto viaxas en tren cun libro na man —quizais La Virgen Cabeza (Random House), de Gabriela Cabezón—, e de súpeto alguén ao teu lado decide apropiarse do silencio para facelo saltar polos aires. Para non deixarse dicir. Para impoñer un escenario sen pedir permiso. Nada novo: o mesmo ruído e a mesma furia que nos aplastan dende a actualidade informativa. Por iso tes a certeza de que neste mundo, xa hai moito tempo, van gañando os malos.