Estaba comezando o primeiro capítulo da serie Las muertas (Netflix) cando me dixen: «Apaguen a vida real. De aquí non quero saír». As obras maiores comparten esa característica. Son confortables, convidan axiña a quedar dentro delas. Poden plasmar un inferno e resultar duras, violentas, secas ata deixarnos un sabor a óxido na gorxa, pero incitan dende o principio a unha rápida inmersión. Supoño que todo se explica cunha electricidade automática: o poder da arte. Las muertas, dirixida por Luis Estrada, está baseada na novela homónima de Jorge Ibargüengoitia, clásico da literatura mexicana, quen á súa vez se inspirou no caso real das lendarias Poquianchis, as asasinas máis perturbadoras da longa historia criminal do país. Coma no libro, recréanse aquí as andanzas das irmáns Baladro —Arcángela e Serafina—, madrotas de varios bordeis onde mantiñan cautivas a grupos de adolescentes para prostituílas, e responsables dunha rede de asasinatos e impunidade que acabaría saltando ás portadas da prensa amarela en 1964, co testemuño dunha das rapazas fuxidas do horror. Hai un humor negrísimo, crueldade sen límites, sordidez a esgalla, amores desgobernados, odios feroces, toneladas de corrupción, miseria moral, bandadas de zopilotes sobrevoando cadáveres, un implacable retrato do México da época mentres canta Agustín Lara ou soa a orquestra de Luis Alcaraz. E tamén unha mitigación dos salvaxismos perpetrados por unhas mulleres —encarnadas por Paulina Gaitán e Arcelia Ramírez— tan ruíns como magnéticas, seguindo de novo o espírito traxicómico do impoñente texto de Ibargüengoitia. Aconteceu así: deille ao play unha tarde de domingo e atopei en Las muertas o lugar perfecto onde aloxarme ata que chegou a madrugada. Nalgún momento, o tempo da realidade quedou felizmente en suspenso, alleo ás imaxes do televisor. A entolecida Serafina Baladro empuñaba unha pistola ante o seu amor perdido, con ansia de axustar contas, e berráballe a queimarroupa: «¿Ya no te acuerdas de mí, Simón Corona? ¡Pues toma, para que te acuerdes, cabrón!». E entón viña unha sinfonía de balazos e o arrinque dunha fenomenal traxedia. Que hospitalaria é a arte, que maneira impetuosa de abrir as portas. Que autoridade para anunciar a medicina irresistible do seu convite. Comeza a revelarse pouco a pouco ante ti, aínda colocando as pezas do xogo, e xa queres quedar para sempre alí dentro.