Foime imposible ler este libro sen pensar en Xabier P. Docampo. Unha asociación que agromou de súpeto e que, tras procurar unha explicación, sitúo en que durante moito tempo Cobas e Docampo traballaron man a man en ducias de proxectos comúns e tamén porque o escritor lucense nos regalara un libro memorable como foi A nena do abrigo de astracán, onde Ribadaínsua —unha vila galega da posguerra— latexaba naquelas páxinas como a verdadeira protagonista e aquí Cobas centra a súa ollada nunha casa que nos interpela desde o silencio e a sucesión dos xogos cromáticos.
Xosé Cobas, logo de moitos anos interpretando ducias de historias alleas, decide dar a coñecer publicamente un proxecto persoal como é este Soño dunha sombra. O volume acaróase a eses libros que responden a unha inspiración gráfica e sitúase nunha tradición ben pouco transitada entre nós como son os proxectos de raigame visual onde somos nós quen poñemos as palabras e reconstruímos as historias que se agochan nas propostas que crearon, por só citar algúns casos, Mariana Ruiz Johnson, David Pintor, Tomi Ungerer, Josse Goffin, Iela Mari, Béatrice Rodríguez, Nikolai Popov, Shaun Tan, Leo Lionni ou Mitsumasa Anno, entre outras voces.
Mais aquí non se procure unha vontade descritiva, lúdica, didáctica ou informativa. Cobas agasállanos, sinxelamente, un álbum gráfico que desvela unha historia grazas á secuenciación de imaxes que comezan coma se o foco dunha cámara retratase unha presenza minúscula que logo se expande, alterna ángulos e perspectivas, incorpora matices e símbolos; que medra, nunha palabra, para centralizarse na descrición visual dunha casa, ou de partes dunha casa, a través dun diálogo constante entre a luz e escuridade. Todo por xunto posibilita mesturarnos nese líquido amniótico que aquí é un soño e que é o tempo; permite trasladarnos ás distintas partes do día ou ás estacións que se superpoñen inexorablemente para ofrecernos, en definitiva, unha reflexión sobre a propia vida obxectivada nesa casa —esa «xeometría de horizontes», en palabras de Rivas— que, como a materia da que estamos feitos, sofre metamorfoses, por veces imperceptibles pero sempre elocuentes. Só cómpre saber miralas.