O poliédrico Eugenio Álvarez reflicte nun libro solidario unha escolma dos seus millóns de fotos deportivas
02 dic 2024 . Actualizado a las 15:59 h.Eugenio Álvarez Estévez-Arosa (Vigo, 1960) non necesita ser declarado fotógrafo oficial do deporte vigués, xa o é de facto. A piques de xubilarse, leva toda unha vida fotografando a todos os deportes, deportistas e eventos. Faino dende o coñecemento, logo de practicar unha morea desas disciplinas dende que era moi novo. Agora, acaba de sacar un libro-álbum solidario para axugar a catro entidades ás portas do Nadal: Apamp (Asociación de persoas parálise cerebral); AFAN, «a que máis urxe para axudarlle cos alimentos, que andan moi mal de fondos», e Adrovi (Asociación de Donantes de Receptores de Órganos de Vigo), tamén a Aldeas infantiles de Redondela. A tirada do libro foi de 2.500 exemplares.
«Estou a piques de xubilarme, cumpro 65 en xaneiro e pensei en facer este libro solidario. Quería facelo de todos os deportes de Vigo e a súa área metropolitana. Teño millóns de fotos arquivadas», di este vigués que o ano pasado superou un cancro de lingua. Todo comezou cando Eugenio tiña 14 anos. Foi cando empezou a traballar e co primeiro soldo fixo dúas cousas: mercar unha cámara fotográfica, unha Nerasport de plástico que lle custou 300 pesetas, e facerse socio do Celta, o club do seu corazón.
As dúas paixóns deste vigués logo atoparon un punto de encontro na figura de José Luis Mosquera, o xogador do Celta que nos tempos de futbolista do fotógrafo no Coia era o seu suplente. «Cando el estaba no Celta, pediume que lle fixese fotos e lle gravase algún partido que el falaba co club para que me deixasen entrar». Para entón, Eugenio tamén se manexaba nas cintas de vídeo de súper8. Afable, sempre de bo humor e disposto a colaborar alí onde sexa menester, ese seguimento a Mosquera abriulle as portas do Celta e logo se converteu no fotógrafo oficial do club na época na que Manuel Núñez exercía de presidente.
Nun principio, compaxinaba este traballo co principal, na empresa Vegonsa, pero a fusión con Eroski provocou que lle quixesen trasladar de cidade e decidiu poñer punto e final a 26 anos de relación contractual. Cos cartos do paro, apostou por coller dous anos sabáticos e formarse: fixo cursos de fotografía, de informática e ata de fisioterapia. O final daquel descanso voluntario coincidiu coa apertura xa desaparecida sede de Praza de España do Celta e Eugenio Álvarez converteuse no seu primeiro conserxe, ademais de continuar como fotógrafo oficial do club. Durante a súa estadía na entidade, viviu as finais de Copa do Rei co Zaragoza e a crise dos avais como acontecementos máis relevantes.
No 2006, a entrada de Carlos Mouriño na presidencia deu paso a unha profunda remodelación no club e Eugenio foi un dos afectados, pero o seu paso polo paro foi de todo efémero e enseguida comezou a traballar na instalación de céspede artificial en campos de fútbol cunha empresa de Nigrán. «Fun entregarlle unhas fotos, díxenlle que estaba no paro e respondeume: ‘Empiezas mañana’».
Para entón, este polifacético vigués xa ampliara o seu radio de acción no mundo da fotografía e xa era un clásico en pavillóns e campos de fútbol. «Sempre me reciben coas portas abertas, como se fose da casa. Teño idea de moitos deportes porque de pequeno fixen boxeo, loita, taekuondo e, por suposto fútbol, e iso axuda», comenta. Para el, o balompé é o deporte rei, pero tamén lle encanta captar as imaxes das artes marciais.
Fóra do Celta non deixou de acudir a Balaídos. Primeiro, acreditado pola revista Don Balón, e logo, como fotógrafo de prensa. Ademais, a súa relación coa entidade segue sendo moi directa. É o presidente da peña Canteira Celtista, «aínda que o vice é o que leva todo», ademais encargase de fotografar todos os actos e aparicións da Agrupación de Xogadores veteranos e da Federación de Peñas. Neste eido, xa está no forno un libro sobre as 121 peñas do club que verá a luz no 2025 e que tamén estará dedicados a fins solidarios.
«Eu estou satisfeito de todo, todo o fago con ganas e con alegría, son unha persoa que sempre está rindo, á que lle gusta moito o compañeirismo e axudar a todo o mundo. Síntome moi recoñecido por todo o mundo», comenta o artista, que pensa que unha fotografía deportiva «debe ter acción, que se vexa movemento e que sexa bastante realista», aínda que Eugenio considera que cos avances tecnolóxicos, «agora calquera é fotógrafo. No carrete tiñas que medirte para facer fotos e estudabas aos xogadores». Agora chega aos campos e pavillóns con dúas Nikon, «unha 300 e unha 500» valoradas cada unha en 5.000 euros.
Tamén actor
A vida de Eugenio Álvarez Pérez-Arosa é unha caixa de sorpresas, e agora tamén exerce de actor. En concreto, ten un papel na película «Dos minutos de gloria», unha cinta que aínda no saíu a luz e na que tamén aparecen Iago Aspas e a propia filla do fotógrafo.
E aínda que se vaia xubilar, Eugenio non deixará de disparar en todos os campos. Gústalle poñer o seu gran de area para que os nenos fagan deporte —«creo que este libro é unha boa ferramenta para que poidan elixir»— e ten pendente a foto que máis ilusión lle faría. «Gustaríame fotografar o título que se merece o Celta», comenta mentres apunta que o regreso a Europa está cada vez más preto. Con el a pé de banda en campos do continente.