MARINA MAYORAL
08 jun 2000 . Actualizado a las 07:00 h.Todo o mundo con quen falo está agobiado de traballo ou cheo de problemas. É verdade que este é un mes difícil para os profesores e os estudiantes e que tampouco as noticias da prensa contribúen ó optimismo. Pero tamén é certo que con frecuencia desperdiciamos os pequenos praceres que nos ofrece a vida cotiá.
Se fósemos capaces de disfrutar cada día aínda que non fose máis que de dous ou tres minutos de pracer, chegariamos ó final da xornada moito máis satisfeitos de nós e da nosa vida.
Non falo de ir ó cine, ou de sentarte a ler, ou de poñer o disco que che gusta, ou de chamar por teléfono a un amigo para falar tranquilamente. A triste realidade é que hai días nos que non temos nin media hora para relaxarnos e facer algo agradable para nós. Media hora non, pero dous ou tres minutos tenos ata a persoa máis ocupada do mundo. Así que se trata de non desperdicialos, de darnos conta de que estamos vivindo un momento pracenteiro e de disfrutar del, aínda que sexa curto.
Eu, por se acaso despois se estropea o día, decidín dende hai tempo disfrutar da ducha da mañá. Poño o despertador unha miguiña máis cedo e métome alí como se fose a unha sauna: bos e olorosos xabóns, toallas suaves e prohibición absoluta de virme a petar na porta, salvo caso de desgracia familiar ou desaloxo por incendio.
Despois na rúa, se se tercia, párome a ver as forsitias, que florecen en febreiro, cando aínda hai xeadas; ou na primavera esa cor marabillosa das primeiras follas das árbores; ou en calquera tempo os saltiños dos pardais que buscan comida polo chan, ou os dos nenos que van para os colexios brincando igual que os paxaros; ou a cor do ceo nos solpors. Párome. Coido que esa é a clave do asunto. Pararse uns minutos e deixarse levar pola sensación pracenteira.
Meu pai tamén o fai. Cumpriu oitenta e oito anos nestes días e segue saíndo polas mañás a dar un paseíño. Cústalle andar e séntase enseguida nun banco que compartía ata hai pouco tempo con Dionisio Gamallo Fierros. Alí instálase e olla ó redor: ás árbores, ós paxaros, ós nenos e sobre todo ás mulleres. De vez en cando, ó pasar unha boa moza, sorri e di baixiño, para si: «Boas pernas».
Eu séntome á súa beira, ó ir ou vir de algún recado, á veces só dous ou tres minutos. E disfruto de poder estar alí con el, aínda.