A lgúns, e non moitos, empezan a saber que a pobreza que nos está caendo enriba é consecuencia directa dos pagos que debemos facer principalmente á banca alemá, da que é ríxida valedora Anxela Merkel. ¿Tan inconfesable é este feito para que case non se fale abertamente del na prensa española?
Tamén algúns empezan a ter noticia de que o déficit español nada ten que ver co gasto público, que ten baixado e non subido, como ben nolo demostrou Vicenç Navarro, entre outros autores. Ou sexa, que empezamos a saber ata que punto se nos está mentindo coa historia dos recortes (ademais sen sentido, no dicir de Paul Krugman).
É como se estivésemos volvendo a aqueles tempos en que, para ter noticia do que pasaba entre nós, tiñamos que recorrer á prensa estranxeira. Penso que non hai a menor esaxeración no que digo: abonda con ler o Financial Times do 25-06-12 para ter unha idea ben axustada do que está ocorrendo aquí, con información e xuízos que un bota de menos nos medios máis influentes, case sempre defensores da política que interesa á banca alemá.
Pero, ¿por que esta guerra á verdade que o Goberno declarou de maneira tan manifesta? E para dicilo todo, ¿por qué o silencio -outra guerra- a que foron e son condenados certos autores que puxeron todo o seu saber en darnos claridade e non confusión, para facernos comprender a gravidade da situación actual da nosa economía e para ilustrarnos sobre saídas e posibilidades das que nin se quere falar?
Parécenos dunha extrema gravidade que, nunha situación verdadeiramente dramática como a que estamos vivindo, polos gobernantes se nos oculte a verdade e aínda tamén polos que teñen a obriga de informar e de orientar á sociedade. Explícase o primeiro suposto, pero non se entende o segundo.