Perdemos hai uns días a Celso Collazo, un deses xornalistas que lle dan sentido a este oficio. Gustáballe repetir unha frase que coido que é unhas das mellores definicións posibles da profesión: «O periodismo consiste en confortar ao aflixido e aflixir ao confortado». Un lema duro, directo, redondo, como o xenuíno xornalismo. Podería ser o lema fundacional deste xornal, que naceu, alá por xaneiro de 1882, xa combativo e inflexible na defensa de Galicia e da súa cultura. Desde ese primeiro alento, La Voz reivindicou sempre o galego e a literatura galega. E xa nunca se moveu de aí. Cando aínda ninguén podía sequera intuír que chegaría a ser aquel Día das Letras Galegas aínda en fase experimental, o 18 de maio de 1963 o xornal xa publicaba na portada a fotografía daquela primeira celebración en homenaxe a Rosalía. Por iso cando, hai xa catorce anos, se creou o Premio de Novelas por Entregas, La Voz en realidade estaba a facer memoria fiel da súa historia, da súa biografía íntima. Porque 132 anos despois o xornal segue sendo o espazo onde conviven o xornalismo e as letras galegas. A gran casa da palabra.