Así dicía Piolín, o coñecido canariño da familia dos Looney Toons, cada vez que o famélico Silvestre trataba de chimpalo. Unha icona pop, o canario, que hoxe pode formar parte tanto dunha sorprendente instalación do Banksy que trata de denunciar que os neoiorquinos aman máis ás súas mascotas que ao arte; como da decoración da fachada dun ferry que aloxa circunstancialmente aos policías nacionais que o Estado envía a unha parte do seu territorio para garantir o respecto á legalidade.
É sabido que o nome Piolín é a tradución ao castelán do inglés Tweety; abreviatura do orixinal «tweety pie», foneticamente próximo a «sweety pie», que significa pasteliño (suponse que para o gato) ou cariño (enténdese que para a aboa, a súa dona). Tweety, en fin, ven da onomatopea inglesa tweet, equivalente ao castelán pío ou á galega chío; nome que foi o que elixiu o creador da rede social Twitter, Jack Dorsey, para denominar á rede de micromensaxes que hoxe utilizan, aparentemente, máis de 500 millóns de persoas en todo o mundo.
Non hai moito, o filósofo Byung-Chul Han, na súa análise e crítica do enxame social (En el enjambre, ed. Herder, 2014), trataba de redefinir o concepto de soberanía no mundo dixital. Recorría para elo ao último Carl Schmitt, quen despois da Primeira Guerra Mundial elaborara a coñecida definición de que «soberano é quen decide sobre o estado de excepción»; pero que despois da segunda gran guerra, moi probablemente movido pola súa irracional fobia ás ondas electromagnéticas e «coa vista posta na miña morte», afirmara que «é soberano quen dispón sobre as ondas do espazo». O profesor berlinés Han conclúe que, nun mundo dominado polas «tormentas de merda» (shitstorms) xeradas nas redes, e tendo en conta que as shitstorms son unha onda que se expande sen control, a soberanía reside en quen «ten a capacidade de enxendrar o silencio absoluto», ou con máis precisión: «É soberano quen dispón sobre as shitstorms na rede».
Resulta que, con base operativa en Rusia, e derivadas noutros países como Venezuela, constatouse unha clara actuación para a difusión de novas falsas, a través de milleiros de páxinas web que publican bulos e de millóns de perfís ficticios e automatizados que replican esas falsas novas con tal eficacia que son capaces de convertelas en tendencia mundial en cuestión de horas. Resulta que estas redes teñen interferido, con maior ou menor éxito, nas campañas electorais de Trump, de Marine Le Pen, do brexit e, finalmente en relación con todo o desenvolvemento do procés catalán e a final declaración de independencia. E que en todas esas actuacións robotizadas na rede o propósito foi debilitar diante da opinión pública aos Estados Unidos e á Unión Europea, e tapar e potenciar a posición internacional de Rusia e xustificar a súa participación en conflitos como o sirio.
Non deixa de ter o seu punto irónico que cando o Goberno español decide exercer a súa soberanía no territorio, o faga enviando aos seus axentes da autoridade nun barco que ten un enorme Piolín pintado na súa borda, evidente símbolo de quen era quen máis estaba contribuíndo internacionalmente e ante a opinión pública española a cuestionar a súa propia soberanía. Sería ata unha coincidencia graciosa de non ser porque, unha vez imos avanzando no coñecemento dos apoios internacionais aos soberanistas cataláns, todos poderíamos asubiar, como Piolín que, «pareceunos ver un lindo gatiño».