Hai ocasións nos que as palabras maxia e máxico íspense da costra que a publicidade lles ten botado enriba e recuperan o seu verdadeiro significado para expresar o atractivo cativador que só se pode alcanzar coa intervención de forzas sobrenaturais.
En Mondoñedo, que é un lugar propicio para iso, ocorreu recentemente un deses momentos que con toda propiedade poden ser cualificados de máxicos. Foi durante o concerto de Carlos Núñez. Moitos pensarán: vaia novidade! A prensa fartouse de cualificar de máxicos os seus concertos e tamén os lugares onde os imparte. Pero asegúrolles que eu estou a dar á palabra o seu verdadeiro significado.
O diario francés Libération catalogou a Carlos Núñez como «a única estrela mundial da gaita»; é ademais mestre coa frauta, traveseira e de pico, investigador prestixioso da música celta e difusor da súa cultura, excelente coreógrafo e mesmo un artista da danza, porque o seu corpo traduce plasticamente a música que está a interpretar. Por outra parte, a catedral de Mondoñedo conserva do románico a austeridade, as sombras e o silencio das súas naves.
Aquela noite os bancos estaban abarrotados de público. As notas de antigos instrumentos musicais -fídulas, arpas con cordas de ouro, zanfonas- ecoaban entre os muros de pedra. E de súpeto: a gaita galega!
O gaiteiro descende do escenario e avanza lenta, maxestosamente, polo corredor central, ata perderse nas sombras… Centos de persoas conteñen o alento: nin unha tose, nin un renxido, nin un murmurio. Só as notas, enraizadas na memoria, dunha melodía popular. Un momento máxico… e un artista extraordinario.