Follas murchas que se desprenden das árbores, remuíños de vento que arrastran as que xa caeron, ceo gris que se desfai en choiva… É o outono , que cada un sente de forma distinta.
Para Juan Ramón Jiménez é un momento de paz, de serenidade :
Qué noble paz en este alejamiento / de todo; oh prado bello que deshojas / tus flores; oh agua fría ya, que mojas /con tu cristal estremecido el viento!
Paul Verlaine evócao como unha sinfonía de violíns que choran:
Les sanglots longs / deas violons / de l’ automne / blessent mon coeur / d’une langueur / monotone. ( ‘Os longos saloucos dos violíns do outono feren o meu corazón cunha monótona melancolía’ )
Para a miña nai o verán terminaba o quince de agosto, cando aínda quedaban a festa de San Bartolo alén da ría de Foz e as festas dos Remedios. Ela tiña o seu propio calendario interior, á marxe do astronómico, e os Santos e Defuntos tinguían todo o seu outono.
Eu nacín un 22 de setembro. E desde fai xa bastante tempo cada outono sinto que teño un ano menos, e un pouco máis de melancolía. Este ano estou ao bordo do Mediterráneo e o outono apenas se nota. As palmeiras non perden a folla, nin tampouco o enorme ficus do xardín da leira. E todos nos seguimos bañando e vestindo de verán. Pero as tardes son distintas, máis curtas, a luz vaise indo un pouco antes cada día, achegándose cada vez máis á noite, á escuridade, á melancolía inevitable de todos os finais.
Deséxolles un tranquilo e saudable outono.