Anevada destruíu en Madrid 649.640 árbores. Unha delas no meu barrio, unha acacia. A noticia non parece importar demasiado a unha cidadanía atafegada polo covid-19, polo colapso das ucis, pola falta de abastecemento nas tendas dos barrios, polos coches aínda atrapados polo xeo, e, de novo, pola desaparición do papel hixiénico dos supermercados. Todo iso unido á preocupación pola incompetencia das autoridades para afrontar calquera emerxencia. Compréndese, pero é unha mostra da actitude da maioría dos cidadáns.
Somos un pobo que non ama as súas árbores. E non falo só de Madrid. En toda España púxose de moda plantar árbores, así que seguro que nalgún momento repoñeranse as caídas en Madrid. O problema non é plantar senón coidar. A acacia tronchada do meu barrio era vella, os cans facían as súas necesidades no alcorque e con frecuencia os propietarios deixábanas alí. Un día vin a un neno xogar a darlle puñaladas cun punzón. Díxenlle que a árbore estaba viva e que aquilo facíalle dano. O neno seguiu ao seu, e entón pregunteille se a el lle gustaría que lle fixesen o mesmo. Saíu correndo a buscar ao seu pai, que estaba nunha cervexaría e que non entendeu nada. Agora a xente do barrio quéixase de que o tronco caído impide circular aos coches. Non é culpa da acacia. Mentres viviu mantívose erguida e, aínda vella e mal coidada, seguía botando todas as primaveras unhas folliñas finas dun verde claro, case transparente, preciosas. Daba gusto mirala. Quizá planten outra, o ou quizá non. A quen lle importa?