Pois pasou o inaudito: as redes sociais enchéronse con imaxes e vídeos dun grupo de xogadoras de fútbol. Estaba claro que pasara algo. Eu, que vivo bastante allea a este deporte, en calquera das súas modalidades, pensei que se disputara unha competición importantísima e eu nas patacas...
E si, estaban de celebración. O Barça viña de gañar a Supercopa, mais a invasión da nova en todos os medios de comunicación non procedía da loa do campionato (ai, se fose o masculino!), senón nun xesto espontáneo das xogadoras gañadoras, que mantearon a unha rival. Virginia Torrecilla xoga no Atlético, que viña de perder contra un equipo no que militara previamente.
Estamos afeitos a que os que se van dun equipo a outro sexan tratados como desertores. Por iso me agradou o xesto, porque o amor polo deporte ten que estar por riba de insignias, cores ou bandeiras. Non só o digo eu, tamén o afirmou ela. Daquela, por que este xesto de agarimo? Porque Virginia acababa de xogar uns minutos no campo, despois de ter que abandonar o deporte hai dous anos por causa dun tumor cerebral. E, que queren que lles diga, iso si é espírito deportivo. Eses son os valores de compañeirismo que deberan transmitirse sempre.
Ben por todas elas. Celebraron a vida e o compañeirismo por riba de calquera título e das posibles rivalidades, que deberan quedar sempre sobre o terreo de xogo e de maneira limpa. Conseguiron, sen pretendelo, que as miradas se pousasen nelas. Merecen todo o recoñecemento. Que non esmoreza!