O caso do asasinato de Déborah Fernández leva anos intrigándome. Como non son especial, supoño que a moita xente lle chamaría a atención, non só o misterio, tamén a cantidade de eivas que definen a súa investigación.
Ao sufrimento de perder a Déborah, a familia tivo que sumar o horror dun crime sen resolver e a traxedia de que as pescudas sexan unha cadea de despropósitos. Por iso levan vinte anos loitando, solicitando que se reparen as chapuzas que sexa posible, pois o borrado do ordenador da vítima durante a custodia xa é irrecuperable.
Nun momento delicado, coa causa de instrución acabada de expirar, aparecen, grazas a unhas obras na UDEV, vídeos, fotos, un teléfono sen tarxeta e ata oficios policiais referidos ao caso nunca antes integrados na investigación.
Dan ganas de chorar. Aínda que quizais sexa mellor escoitar a famosa canción de Serrat que di: hai vinte anos que teño vinte anos. Vinte anos e aínda teño forza e non teño a alma morte, e sinto o sangue a ferver.
Estou convencida de que Déborah non se rendeu aquel último día, por iso tampouco o fai agora, por iso segue a loitar, enchendo de forzas aos seus para que, por moitas probas que se pretendan ocultar ou obviar, este non se converta nun crime extraviado. Por desgraza, non é o único. O dela patexa con forza porque a familia ten posibilidades para investigar pola súa conta, mais outros non poderán berrar. Como non sentírmonos desprotexidas? A xustiza está para dar respostas, non para extraviar interrogantes.