Os autores que logran crear un personaxe que se fai famoso acaban odiándoo e tentan desfacerse del : Conan Doyle fíxoo con Sherlock Holmes, Ágata Christie con Hércules Poirot e Camilleri con Montalbano. No 2005, aos 80 anos, Camilleri escribiu Ricardino, que sería a súa última novela sobre o seu personaxe; revisouna no 2016 e publicouse tras a súa morte. Nela, Camilleri aparece como un autor que dialoga e discute co comisario Montalbano, que critica ao seu personaxe televisivo e tamén ao autor por escribir os casos en que el, o verdadeiro Montalbano, intervén. Os dous acúsanse de interferir nas accións do outro. O autor reivindica os seus dereitos de creador, e o personaxe o seu dereito para actuar segundo os seus criterios, e acusa ao autor de falsear a súa imaxe e de ser un escritor mediático. O autor négao; a súa fama, di, procede do «boca a boca», e xustifica os defectos do relato que está a escribir por estar «canso», situación que comparte o personaxe, quen, facendo uso da súa liberdade, decide desaparecer por vontade propia. Camilleri seguiu escribindo ata a súa morte, e no seu O método Catalanotti, de 2018, Montalbano segue vivo e rompe dun modo covarde e cruel a súa relación con Livia, que foi durante máis de 20 anos o seu referente sentimental. Livia coincide coa muller a quen Camilleri chamaba «la mia Rosetta», coa que viviu casado durante 60 anos, que o acompañou ata a súa morte e de quen dicía que llo debía todo.
No último fotograma de O método Catalanotti vese a Montalbano abrazando ao seu novo amor —unha moza á que lle gusta vivir soa—. El di: «E agora?» Ela responde: «Agora estamos aquí». Pola contra, na novela Ricardino, Livia é a parella eterna do comisario. Que Montalbano perdurará?