Coñecemos as causas dos circuítos químicos, as leis da gravidade e as de Boyle-Mariotte, o afán controlador da Unión Europea (esa institución que posúe un Parlamento absolutamente ineficaz que paga millonariamente a 705 deputados), a intensidade do solpor, a luz cincenta dos abrentes contemplando o mar de Nós. Pero descoñecemos os motivos dos silencios. Hai silencios opacos, como unha noite sen lúa, negra. Silencios que enchen de amor os corazóns rotos. Silencios para soñar e silencios para non escoitar o ruído das nosas entrañas. Temos silencios de outono, que levan sempre son de foliada ou magosto... e ultimamente cataclismos lexislativos que semellan duelos de carpa, cos seus trapecistas, tragalumes, e sen risas que dilaten os corpos da verbena política. Hai silencios que recordan a Kafka, todos aflixidos, e outros que te reconcilian coa vida. Silencios que saben a pecado, como Nabokov e Lolita. Silencios de hospital, que corren pola túa pel como unha electrizante carga de helicópteros sobre Ucraína. Hai silencios que son novelas, e outros que se converten nun poema imborrable: «A fugitivas sombras doy abrazos», escribiu Francisco de Quevedo. Hai silencios que parecen admonicións. E outros que escriben nas marxes do río: ámote. Silencios de espada e outros de seda azul. Eu dedícome estes días a pescudar as caladas voces que garda novembro no adentro. Hai días con sorte. Encontro só os máis gratos. Porén, aínda percuten entre os meus dedos as navallas cortantes doutros silencios. A outonía rima coa melancolía. Iso afirman os noticiarios: prohibido o gozo, parecen dicir. Eu creo, por contra, que o outono é un pentagrama sen notas tristes. Só silencios.