«Espero que la casa de la duquesa de Alba en Narón dure muchos años»

Cartas al director
Cartas al director CARTASALDIRECTOR

OPINIÓN

23 nov 2022 . Actualizado a las 05:00 h.

La casa vieja de la duquesa de Alba está en Narón

La XIII duquesa de Alba, nacida en 1776 y fallecida en 1802, tenía una casa en Narón —tiene 500 años, se construyó en 1522— que le dejaron sus padres, y allí vivieron mis tatarabuelos, Constantino y Dolores. En aquella época no se podía comprar la propiedad. Cuando murió la duquesa, mis bisabuelos adquirieron el terreno y la casa. Les costó 200.000 pesetas de esa época. Mis bisabuelos, mi abuela y sus cinco hermanos vivieron allí hasta 1968, año en el que cumplió cuatro años mi padre, José Antonio.

Mi bisabuelo Pepe pensó hacer una casa nueva en el resto del terreno —quería vivir en mejores condiciones— y así lo hizo, aunque para él fue muy cara. Sacó el dinero del banco de Cedeira y fue pagando poco a poco la construcción. Mis familiares trabajaban todos los días las tierras, el agua la cogían del pozo, no había cuarto de baño ni habitaciones, dormían todos en una sala. Mis tatarabuelos comían caldo todos los días, pues no había para comprar víveres.

Mi abuela me cuenta una anécdota de lo que ocurría allí, en la casa vieja: iban a dormir pobres. Se estiraban en colchones de paja y siempre se les daba de comer el famoso caldo, después de que vinieran de pedir dinero por las casas. Algunas de estas personas consiguieron salir de la pobreza y mejorar su estilo y calidad de vida.

Actualmente, mi abuela vive sola en la casa que hizo su padre, Pepe. La vieja se usa en verano para celebraciones. Me despido deseando que la «casa vieja» dure muchos años más. Tania Lago. Catabois-Ferrol.

«Monterías»

Parece que nestes días se abriu unha veda e non de caza menor, precisamente: os ataques contra a ministra de Igualdade, Irene Montero, sucédense sen que teñamos apenas tempo de asimilalos. A razón? Ao parecer, a nova lei do «só si é si», que apenas se está a analizar en profundidade, para variar (igual que ocorreu no seu día coas de educación e memoria democrática) e que só se converte en carnaza mediática para que un exército de políticos, escritores, periodistas, xuristas e outros personaxes públicos da máis variada pelaxe discutan sen ton nin son.

Todo debate é lexítimo nunha sociedade democrática; outra cousa ben distinta é a recorrente técnica do emprego das calumnias e o acoso e derruba, que por desgraza está tan de moda na actualidade.

Tal vez haxa quen cre que os cidadáns sufrimos unha especie de amnesia colectiva, como se fósemos os lotófagos da Odisea de Ulises (que esquecían ata as súas orixes), pero, por fortuna, aínda non é así. Non hai que exercitar moito a memoria para lembrar outros ataques contra a ministra nos últimos meses, desde os de aqueles que usaban pretextos como a súa viaxe a Nova York (como as que fan miles doutros políticos, sen que ninguén se asombre ante elas) ata os de quen mesmo terxiversou certas declaracións súas respecto á educación afectiva e sexual dos menores.

Parece que hai moitos dentro e fóra do Goberno, dun e doutro signo político,que desexan ver caer a Irene Montero o antes posible. Se non teñen nada máis que aportar no seu labor e só saben andar á busca de chivos expiatorios, tal vez sexa mellor que eles mesmos dean un paso atrás e se retiren, polo ben colectivo.

Respecto á lei que motiva tal polémica, as reformas nunca son fáciles de levar a cabo; para uns son excesivas e para outros quédanse curtas, pero son necesarias para seguir progresando, aínda que non sexa tan rápido nin exactamente como nos gustaría que fose. André Piñeiro González. Vilagarcía de Arousa.