Quito, a capital de Ecuador, esténdese a través dunha serie de vales ao longo de 50 quilómetros en dirección sur a norte e de 8 km de este a oeste. Está rodeada de montañas e de volcáns, algúns deles activos. A súa altitude oscila entre os 1.000 e os 3.500 metros sobre o nivel do mar na parte onde se atopa a casa dos amigos que nos acolleron durante a fin de semana. A paisaxe que se ve desde as terrazas é dunha gran beleza e moi cambiante: bosques moi verdes e montañas de formas redondeadas con fendas talladas polas augas. E de súpeto unha néboa, unha nube que o enche todo e non ves nada máis aló do teu brazo estendido.
Non se sabe con seguridade a procedencia do nome Quito. Algúns investigadores cren que procede da unión de dous vocábulos preincaicos, que veñen significar «terra no medio do mundo». O seu centro histórico é o mellor conservado de toda América e foi declarado Patrimonio Cultural da Humanidade. Pasear por el é unha inmersión nun pasado colonial, con construcións que lembran as de cidades españolas como Salamanca ou Segovia. O edificio máis famoso é a Igrexa da Compañía de Jesús cunha portada de pedra volcánica de estilo barroco e un interior con retablos de madeira de cedro policromada e bañada en pan de ouro de 23 quilates. Unha verdadeira xoia.
Nunha cea con amigos, un empresario e benefactor social quiteño, moi afeccionado aos touros, que acode con regularidade ás corridas de San Isidro díxome: «Quito nunca fixo a guerra a España». Alegroume oílo, pero lembreime que dende decembro de 2021 as corridas de touros están prohibidas en Quito. O presidente de Colombia, recentemente elixido, tamén quere prohibir as corridas no país. Cousas de políticos!