Leo en La Voz de Galicia unha noticia que me fai reflexionar. Contan que un veciño dun pequeno concello galego deixou a súa casa familiar aos dezaoito anos camiño de Venezuela. A súa familia non recibe noticias súas e os seus irmáns fan infinidade de pescudas para localizalo e cumprir así o desexo da súa nai, que non quería morrer sen abrazar ao fillo desaparecido. Este aparece sen avisar trinta anos despois, di que movido pola morriña, e coincidindo co momento en que as cousas se poñen moi feas en Venezuela, sobre todo para o negocio que el creou alí. A familia acólleo a el e a dous fillos seus, que quedan en Galicia. E celebran a súa volta cunha festa. Este individuo si enviara as súas direccións en Venezuela ao concello da súa cidade natal, e desde alí enviábanlle todos os anos noticias e mesmo postais cos cambios da cidade. Xunto coa noticia publícanse 23 comentarios de lectores nos que tratan ao individuo de mal fillo, mal irmán, oportunista e mentireiro, e destacan a bondade dos irmáns e o feito de que o concello non proporcionase a dirección á familia porque era evidente que a desaparición era voluntaria.
A min tamén me emocionou a actitude deses irmáns que poñen os lazos de sangue por encima da evidencia. E admiroume a contundencia e a claridade con que os comentaristas analizaron os feitos. Oxalá que esa perspicacia e bo sentido aplíquese tamén ás noticias que recibimos estes días a través da televisión. A proximidade das eleccións municipais e autonómicas creou un clima de ataques e acusacións mutuas entre os partidos e as persoas no que a obxectividade brilla pola súa ausencia e é difícil orientarse.