«Diga trinta e tres». Inmediatamente asociamos esta frase a unha consulta médica.
A verdade é que nunca me pediron que pronunciase o devandito número, non cheguei a máis alá de que me solicitasen abrir moito a boca, todo o posible, e dicir: « Aaaaaaahh». Pero aínda que só sexa polas películas, ou polo que nos contan, parece ser que para revisar a saúde nos poden pedir que digamos trinta e tres. Non é un capricho, nin un número que se puxo de moda na medicina.
É que se trata dunha cantidade que, ao ser pronunciada, permite determinar se hai alteracións nas vibracións que producimos ao emitir son, e así saber se padecemos unha enfermidade ou todo é normal.
Ou sexa, que tanta consoante forte serve para inspeccionar a gorxa.
Quizais non sexa válido para todos os pacientes, pois seica a Fernando Alonso o trinta e tres é un número que se lle atragoa. Se volve subir ao máis alto do podio, deixará de facelo, pois conseguirá esa cantidade de vitorias absolutas.
As redes sociais están inundadas do trinta e tres por este motivo.
A min tamén se me atravesa. É o número de orfos menores de idade que provocou a violencia machista no que vai de ano. Trinta e tres. Deberiamos repetilo ata a saciedade, encher as redes, os xornais, os noticiarios co devandito capicúa. Porque é un exceso. Porque hai quen aínda cre que a violencia machista non existe. Porque a rede de vítimas que deixa esta traxedia social é insoportable. Porque non podemos mirar cara a outro lado.
Diga 33.
Digámolo. Fagámonos cargo da situación.