O seu alcume é McCloud, como aquel policía dos setenta, pero eu sempre lle chamei Pequeno Mac. Cando era moi mozo traballou comigo nos tempos dourados da discoteca Niton's. Pasaba as horas sentado na cadeira da cabina, observando, ata que eu decidía saír a tomar o fresco e collía el os mandos da sala. Eu tiña a pista chea con algunha canción de Modern Talking ou similares, temas comerciais «chungos», chamáballes Mac. Dicía que non soportaba aquela música de lata. Chegaba el e, sen previo aviso, caña. Pasaba directamente de Donna Summer a Deep Purple, Led Zeppelin ou AC/DC. O encargado da discoteca buscábame. Encontrábame. Berrábame. E eu correndo á cabina a intentar que a pista se volvese encher. O pequeno Mac pouco caso facía aos meus consellos. O del era o rock metálico. Ou o heavy, directamente. Eu sempre lle dicía que había outras posibilidades para escoitar aos grandes. Sempre insistía en que moitos grupos «duros» tiñan baladas extraordinarias. Poñíalle como exemplo aos Scorpions e a súa Still loving you. Pero non me facía nin caso. Algunha vez acompañábame a Viana, onde eu traballaba de mestre en 1985. Levábamos nunha cinta de vídeo algunha película para actividades extraescolares. Un día apareceu cunha de David Bowie: Bo Nadal, Mr. Lawrence. Banda sonora de Sakamoto. Pero tiven que parala aos poucos minutos. Os rapaces non entendían nada. Regresamos a Verín. Discos, tabaco, risas. Eran outros tempos. Agora, sempre que me ve, reclama saír nesta contraportada, como o Mariló ou o Bernardo. Creo que esta vez cumprín con el, que ben o merece. De todos xeitos, cómpre dicirlle que eu debíalle esta columna... pero el débeme unha balada dos Scorpions. Aínda.