Os feitos ocorreron en Sevilla. Un veciño cre oír un pranto de bebé que procede dun contedor de lixo. Ábreo e ve arrepiado unha bolsa da que sobresaen as perniñas dun pequeniño e que, en efecto, chora. O home chama a unhas veciñas, e, aínda que as acompaña, son elas as que se fan cargo do bebé, conseguen mantas e avisan á policía. A escena cobra un carácter predominantemente feminino, porque o bebé resultou ser unha nena.
O suceso presenta varias incógnitas. Parece claro que a criatura é o froito dun embarazo non desexado e que os proxenitores decidiron desfacerse dela e escolleron un lugar idóneo. Na contorna dos contedores non hai cámaras de vixilancia e así se aseguraron a súa impunidade. Pero tamén parece claro que non quixeron matala, ou, mellor devandito, quixeron ofrecerlle unha posibilidade de sobrevivir. Salvouna o bo oído do veciño e a decisión das veciñas, que conseguiron mantas para arroupala. Unha delas foi a que levou a parte máis activa, a que tivo nos seus brazos á nena e a que asegura que, a non ser polo bo oído do veciño, morrería en poucos minutos porque facía demasiado frío.
Non sei cal será o final desta historia. Aínda que unha das veciñas quere adoptala, hai uns larguísimos procesos para levar a cabo a adopción: buscar primeiro á familia biolóxica, ¡por se quixesen recuperar á nena!, esperar meses, superar determinadas probas... Todo iso, din, para protexer á criatura e conseguir para ela o mellor futuro posible. Oxalá acerten. Oxalá, oxalá, oxalá!