Os últimos índices de lectura dos españois seica se manteñen estables tras a pandemia, que supuxera unha suba un chisco forzada pola reclusión. E, con respecto ao ano 2012, medran cinco puntos. Non vou discutir a certeza deses números, aos que lles hai que poñer a realidade dunha maior alfabetización e moitas máis posibilidades de acceder ao libro. Agora ben, neste mundo disperso e veloz, tan condicionado polas pantallas, coido que, si, hai máis xente que le, pero tamén menos xente que le máis, é dicir, persoas para as que os libros son a principal, por non dicir a única fonte de lecer. Unha análise máis polo miúdo da calidade do que se le tamén sería ben interesante. Con todo, sempre que saen os informes de lectura anuais con esas porcentaxes que moita xente ve esperanzadoras, eu lembro o irmán do meu mellor amigo da infancia. Cada vez que ía á súa casa e o vía alí, deitado na cama, ao carón dunha morea de libros, lendo compulsivamente, coma se xa soubese que axiña ía morrer porque estaba moi enfermo, eu falaba baixiño para non amolar a súa concentración. Parecíame que calquera palabra en alto podía abondar para profanar aquel lugar sagrado. Esa imaxe de lector ávido e desesperado, tratando de intensificar os seus derradeiros días da súa vida, nunca me abandonou e deille forma en algún personaxe secundario dalgunha novela miña. Non é a primeira vez que me pregunto que pensaría el se chegase a saber que aquel amigo do seu irmán pequeno se ía converter no futuro en escritor en lingua galega. Eu pagaría por saber a súa opinión sobre a miña literatura, porque todos os que escribimos temos un lector ideal, e, no meu caso, esa figura a ocuparía ese veciño que, de vivir, poría medras nos índices de lectura e, sobre todo, na miña ilusión creadora.