Eran tempos de esplendor. Benidorm aínda non se convertera nun parque temático de alturas e estrépito. Eu pinchaba nunha discoteca do Rincón de Loix. Comigo, na barra, traballaba o arxentino Tarantini. Quizá non era ese o seu apelido pero non consentía outro nome. Idolatraba ao seu paisano futbolista: un poderoso lateral esquerdo que podía xogar en calquera demarcación, mesmo de central. Fulgor e coraxe. O Mundial do 82 disputábase en España. Arxentina perdeu o primeiro partido contra Bélxica. Ganou a Hungría e El Salvador. Caeron en segunda ronda derrotados no estadio de Sarriá contra Italia e Brasil. O meu compañeiro estaba triste, tristísimo, o día da eliminación. Aquela noite tocaba libranza. Acabamos na Praza Triangular brindando por Kempes, Ardiles e Bertoni. Ron con cola. E non mesturar. «Mezclar», dicía Tarantini. Ese era o segredo da sobriedade: «Che, gallego, no podemos perder la cabeza… Sobrios, siempre sobrios… ¿Tomás otra?». Tomar e tomar. Tarantini vivía coa ilusión de repetir o título do 78. Imposible. En México 86 levantaron de novo a Copa do Mundo. Pero o 82 foi un calvario. Eu aseguraba que non xogaban a nada. El incomodábase: «No seas boludo, gallego, somos la mejor escuadra de la historia». Xa saíra o sol no Levante. A brétema, gris pálida, abría as cortinas de Benidorm. Sentados fronte ao mar, como un concerto de oboes invisibles murmuraban as ondas. O Rincón de Loix quedaba na outra punta de Benidorm. Camiñar ata alá, no noso estado «sobrio, siempre sobrio» resultaría imposible. Díxenlle ao arxentino: «Tarantini, tomamos un taxi». Circunspecto, gravemente, contestou: «¡No mezcles, gallego, no mezcles!». Eran tempos de esplendor.