Uns amigos pídenme que explique de onde saquei a información que dou no meu artigo Quen manda na familia. É evidente que lles molestou.
Pois menos mal que, como o meu artigo excedía xa o número de palabras da miña columna, non dixen que cando non hai nenos quen decide é o can.
Aquí van as explicacións. Todos os días fago longas camiñadas duns cinco quilómetros e o que conto é o que vexo: homes e mulleres que empuxan un cochiño no que vai un neno que leva un móbil na man e a quen, ao chegar a unha bifurcación do camiño, os seus proxenitores pregúntanlle: por onde imos? A criatura, sen separar apenas a vista do móbil, indica cun xesto unha dirección e a ela encamiñan os seus pasos: o neno decide. E isto véxoo todos os días varias veces, ao longo da miña camiñada.
Que é o que lles molestou do meu artigo? Case seguro que foi o ton de crítica das miñas palabras, porque, confésoo, a min paréceme absurdo que a criatura decida sen razón aparente. Sería distinto se dixese: quero ir por alí porque ten máis árbores, ou porque hai tendas de xoguetes... ou sexa, que a súa decisión non fose arbitraria e tivese algún sentido que os adultos poidamos comprender.
Penso, e isto é o que me parece importante, que moitos adultos están a adoptar posturas que poderían parecer imparciais ou neutrais, pero que en realidade demostran unha grave incapacidade para tomar decisións. É a consecuencia de vivir baixo unha ditadura. Afixéronse a obedecer, a que decida o neno, a que decida o can —isto contareillo outro día—, a que decida outro, outros... Así non será responsable, ninguén poderá acusalos de nada... Confío en que os meus amigos non pertenzan a ese grupo.