Dixen nun artigo anterior que , cando non hai nenos , quen decide na familia é o can. Desde a miña terraza , un sexto piso sobre o mar, e ao longo das miñas camiñadas, observei a un magnífico exemplar de can pastor alemán cuxo comportamento me parece moi intelixente. Vai unido ao seu amo por unha correa, pero non cabe dúbida de que é o can quen marca o roteiro e o ritmo do seu paseo. Con frecuencia vai ata a punta dun espigón, o máis longo dos que separan varias calas, e, apoiado nas súas patas traseiras e coa cabeza ergueita, observa o horizonte. Adoita estar un longo intre nesa posición, compoñendo unha fermosa imaxe. Dá a impresión de que estivese a meditar fronte a inmensidade que se estende diante dos seus ollos. O seu amo, con moita menos graza, senta ao seu lado no chan. De cando en vez faille unha caricia ao can e este devólvella, para volver enseguida á súa actitude contemplativa. Nunha ocasión, unhas motos de auga achegáronse demasiado ao espigón rompendo co seu ruído a tranquilidade daquel momento. O can ergueuse , deu as costas aos motoristas e, tirando do seu amo, afastouno dos intrusos. Outro día, o horizonte púxose moi negro. O can olfateou o aire e púxose en marcha rapidamente. Cando estalou a tormenta, el e o seu amo estaban xa refuxiados no limiar dun portal, orientado de modo que a choiva non os alcanzaba. O comportamento e as decisións deste can pastor parecen máis acertadas que as de moitos humanos. Se todos os da súa raza son así, vou pensar seriamente se non debería mercar un.