Parece lóxico pensar que, tras unhas vacacións, a xente volve aos seus traballos con renovada enerxía, pero non é así. As depresións son frecuentes e tamén os divorcios. Non é fácil pescudar a causa. Parece ser que a convivencia estreita que se produce nas familias durante as vacacións fai que os problemas latentes, disimulados durante o resto do ano pola atención prestada ao traballo, pasen a primeiro termo: os fillos adolescentes afirman a súa personalidade rebelándose contra os pais, e as parellas atopan insoportables defectos do cónxuxe que na vida ordinaria eran menos patentes, porque se vían menos e era maior a relación con amigos e a participación con eles en actividades diversas.
A iso hai que engadir que a idea dunhas vacacións de ceo azul, verdes prados, praias limpas e mares tranquilos é unha utopía. No verán hai tormentas terribles que arrastran coches e arrasan vivendas. Na televisión saen todos os días imaxes de xentes achicando a auga das súas casas e sacando á rúa mobles inservibles: xente con rostros nos que se ve a preocupación: non saben se, ao ser causas naturais, recibirán axuda ou indemnización por parte das autoridades, e ven que o diñeiro orzado para as vacacións non é suficiente porque se encareceu todo. Os psicólogos recomendan lembrar os momentos felices desas vacacións e esquecer o resto. Pensar que a vida nos dará máis oportunidades. Mesmo axuda reflexionar sobre traxedias, como a do multimillonario que saíu a pasear co seu iate e acabou afogado xunto con parte da súa familia en augas de Sicilia. A traxedia converte en simples contrariedades os nosos malos momentos vacacionais. E fai que nos sintamos mellor. Así é a vida.