Agora resulta, don Gonzalo, que as palabras que escribín saíron da tinta dos teus pasos. Lembro como camiñabas entre as canchas de baloncesto. Bolígrafo vermello. Corrixindo. Sempre me dicías que tiña que escribir. Pero que antes de escribir tiña que ler. E ler. Por iso pasaba un par de horas cada día na biblioteca dos Salesianos de Ourense. Dende neno ata COU. Despois fomos facéndonos maiores. Ti viñas a cubrir un verán e resulta que quedaches medio século nas nosas entrañas. Nas miñas. Hai que ler, Caneiro. Os sábados pola mañá repartías as camisetas. E a xogar. Minibásquet. Despois, básquet. Lembro a túa mirada indulxente cando competíamos en terceira división nacional (só había tres divisións daquela) e recomendabas que non me faltase o ánimo. E nunca faltou. Creo que son o xogador de baloncesto de terceira división con menos minutos pero, prometo, con máis entusiasmo. Cando perdíamos, levantabas o dedo polgar. Como que non pasaba nada. Despois empecei a escribir libros e ti a ler os meus libros. Ía pouco polos Salesianos. Aínda hoxe, cando vou de Verín a Ourense, sinto medo a entrar (oh, melancolía). Algunha vez boteille valor. E falei contigo. Sabías máis das miñas novelas que os protagonistas. Eras un ser irremplazable. Por iso colocaron o teu nome no polideportivo do colexio. Ximnasio Don Gonzalo Bernardo. Algún día irei mirar a placa. E igual me poño a escribir un poema na cuarta columna do patio. Camiñarás comigo. E cos fantasmas que deambulan por alí, a carón do Miño. Sempre dixen que somos o que soñamos. Pero sabemos, tamén, que somos o que perdemos. Salesianos. As canchas de baloncesto. E un lazo que apreta agora mesmo o meu peito. Suspirando.