O día 30 de setembro deste ano cumpríronse 200 anos do pasamento do eximio matemático galego Xosé Rodríguez, home máis dedicado á actividade científica e clases ca a escribir. O seu nome foi coñecido nos máis punteiros centros científicos europeos, nomeadamente en Francia, Alemaña e Inglaterra.
Con moito acerto, a Real Academia Galega de Ciencias decidiu homenaxealo ao cumprirse douscentos anos da súa morte. Con ese motivo publicáronse numerosos artigos e reseñas sobre o noso matemático e mesmo un rigoroso traballo de investigación —tese de doutoramento— levado a cabo por Carme Villanueva —José Rodríguez González (1770-1824), matemático, geodesta, astrónomo, naturalista y viajero científico por Europa— e dirixido polo profesor Docobo, sen menosprezar outras moi importantes achegas que precederon a este importante traballo. Pero agora que xa se fixeron os moi loables actos de honra ao matemático do Bermés, pasa como cando rematan as verbenas: toca a orquestra as últimas pezas, estoupan os fermosos fogos de artificio, apáganse as luces e todo o mundo vai marchando cara a súa casa porque o luns hai que volver á rutina de sempre. E eu pregúntome: haberá que esperar outros cen ou douscentos anos para exhumar os restos mortais do máis insigne científico que tivo Galicia e que segue sen localizar baixo as baldosas da igrexa de Santo Agostiño en Santiago, sen que teñan nin tan sequera unha humilde placa que os ubique? Tanto custa facer as pertinentes obras para sacar os seus restos e levalos ao Panteón de Galegos Ilustres, onde —segundo a miña humilde opinión— debe estar a carón de Rosalía, Castelao e os outros persoeiros que honran Galicia? Permítanme facer unha chamada aos científicos galegos representados na Academia de Ciencias, ás autoridades da Universidade, ás da Xunta para que non pechen este ano da ciencia en falso e se vaian tan tranquilos deixando unha vez máis abandonado no esquecemento ao meirande científico que ata o presente tivo Galicia. Compre redobrar os esforzos para asignarlle ao matemático do Bermés o lugar que merece entre os máis ilustres fillos da nosa terra.