Os lectores que sobrepasen os cincuenta anos lembrarán El Caso, unha revista semanal que contaba con todo luxo de detalle sucesos horribles. Chamábanlle o xornal das porteiras, pero líao xente de todas as clases sociais e de moi diverso nivel cultural. Tiña unha tirada de 100.000 exemplares e houbo momentos nos que chegou ao medio millón. Cóntolles isto porque a televisión pública, na miña opinión, está a converterse na versión actual de El Caso. E eu, nunha adicta. O xoves pasado estiven un cuarto de hora pegada á cadea, seguindo o caso dun okupa que vivía nun cuarto de contadores dun edificio. Ao parecer, eses habitáculos son lugar preferido polos okupas. Vin por internet que son varios os que os tomaron por asalto, pero o que eu vía era moi especial: un okupa limpo, aseado, sen barbas nin melenas, que fai ás súas necesidades nunha bolsa de plástico que deposita fóra e pode ser recollida polos servizos de limpeza. Explicoulles aos reporteiros que o seguían micrófono en man que os seus intentos de ocupar outros pisos do inmoble debíanse ao seu desexo de poder ducharse e que se os pisos estaban baleiros non comprendía porque lles parecía mal que os usase el. Ao preguntarlle se pola intervención da policía abandonaba o seu refuxio, contestou que el non «abandonaba», que lle ofreceran un sitio mellor e que se lle gustaba iríase a ese lugar, onde, insistiu, podería gozar de baño, ducha e máis espazo. Ou sexa: unha verdadeira apoloxía do okupa e dos seus dereitos. En La 1 de TVE non volveron a falar del. Quizá lles pareceu demasiado convincente.
En fin, xa me dirán se tamén a vostedes a televisión pública lémbralles El Caso.