Querido Toné: desculparás esta carta pública. Levo cinco días sen saber de ti. Na tertulia do mediodía no Gandainas non me deron razón. Na Peixería, tampouco. De noite, cando a soidade acariña a rúa Montemaior, miráronme e calaron. Os meus amigos, calados tamén. Imaxino que colliches un billete cara ao paraíso e andas pola praia de Salinas, en Asturias, paseando cun cabalete e o teu sombreiro de ala baixa con pluma natural na cinta. Pintando. Como só ti sabías pintar, con tanto talento, Toné. Botámoste moito de menos. Pero sei que calquera día aparecerás ás nove, coa noite abrazándonos, mentres nós disfrutamos o último vaso. O último vaso da vida. Esa que hai que vivir. Mentres o corpo aguante, Toné. Xogabas a prórroga. E fixéchesnos ver a todos que na prórroga tamén se poden ganar os partidos. Na última conversa dixéchesnos que tamén participaras nalgún partido épico. Co Castrillón de Salinas, precisamente. Non o sabía nin o Mariló que, coma ti, é o único que sabe todo. Finalmente perdestes e non subistes de categoría. Porén, meu amigo, o importante é participar. E ti déchesnos a todos leccións de cómo hai que participar nesta partida, ou partido, da vida. Vivindo, Toné. Hai xente que vive sen saber que vive. Non era o caso. Ata o final. En pé. Brindando polo próximo día. «Mañá vai amencer de novo», dicías. E nós sabiamos que era certo. Escribín tantas veces de ti que escribir isto resúltame moi triste. Case non podo. Imaxino que alguén fará chegar esta carta alá onde ti esteas. Pintando. Con sombreiro. E cos teus ollos azuis iluminando todo. Coñecerte, sentirte, foi un dos privilexios deste escritor verinés. Coma ti, Toné. Meu querido e vello e libre amigo.