É coñecido o xesto dun Maura que en 1910, crítico co Goberno de Canalejas, poñéndose en pé no Congreso e axitando a súa levita, clamaba: «Chéganos ata aquí o po da vosa conduta, e eu érgome para sacudirmo». Poucos anos despois, cando o propio Maura tivo que integrar a varios daqueles poeirentos liberais nun dos seus gobernos de concentración, o deputado socialista Indalecio Prieto recordoulle a súa frase. Nun debate sobre un conflito cos fariñeiros de Bilbao, don Inda díxolle, segundo recorda Carandell no seu Se abre la sesión, que agora non podía sacudirse o po da levita porque tiña os poeirentos ao seu lado. «Coide que non se lle encha de fariña», recomendoulle.
Esta semana reuniuse o Congreso de forma extraordinaria. Ao ser período non hábil a efectos parlamentarios e de acordo co previsto no Regulamento da Cámara, a convocatoria foi realizada a solicitude e coa orde do día establecida unilateralmente polo Goberno. Incluía a validación de tres decretos lei que, como é ben sabido, son normas de rango legal que aproba e publica o propio Executivo por razóns de extraordinaria e urxente necesidade, e precisamente porque o lexislativo non participa na súa elaboración e aprobación, son de carácter provisional ata que o Congreso as valide ou derrogue.
O rechamante é que o Goberno sabía que un, o relativo ao «gravame temporal enerxético durante o 2025», ía ser derrogado: fora excluído por unha ampla maioría na accidentada tramitación do paquete fiscal en decembro, e os grupos que o rexeitaban manifestaron que mantiñan a súa oposición a ese tributo. Presentárono para que fose derrogado só para cumprir coa esixencia dos partidos independentistas de esquerda que non ían aprobar aquel paquete fiscal, e que obviamente ou se deixaron enganar ou trataron de enganar os seus votantes vendendo como aprobado un imposto condenado ao fracaso. Un segundo decreto lei, o relativo á mellora da compatibilidade das pensións de xubilación co traballo, estaba destinado a ser validado: era un acordo acadado na mesa do diálogo social, e tanto a coalición gobernante como o Partido Popular adiantaran o seu voto favorable. O terceiro decreto lei, en cambio, era moito máis complexo: un amplo conxunto «de medidas urxentes en materia económica, tributaria, de transporte e de seguridade social», xunto coa prórroga doutras adoptadas con anterioridade que remataban a súa vixencia o 31 de decembro do 2024. Cento corenta páxinas de BOE. Con cuestións como a actualización das pensións, as axudas ao transporte ou aos afectados pola dina en Valencia que, se se presentasen por separado, serían aprobadas, algunhas delas de forma practicamente unánime.
O Goberno, libremente, optou por facer tres decretos lei. Un para que fracasase e outro para que se validase. Se o terceiro non saíu adiante é porque o Goberno decidiu a inclusión nun único texto desas medidas, e pola forma na que (non) negociou o seu contido cos grupos parlamentarios. O Executivo podería chegar a aprobar seis, catro ou só un decreto lei, dependendo do que quixese que o Congreso validase. Hoxe Sánchez e os socialistas, como daquela Maura e os conservadores, non poden sacudirse o po da súa levita porque teñen os poeirentos ao seu lado. E como dicía don Inda, debería coidarse duns socios que lle poden deixar a levita completamente enfariñada.