O outro día chamei á Yoly e púxome ás súas galiñas. Eu tiña un día deses do revés, nos que, polo que fora, nada saía ben. E decidín chamar á miña irmá para ver se chegara, pois volvía para a súa casa ese día no autobús, e nese tipo de días sempre me poño no peor. E pola videoconferencia enfocoume as súas galiñas, «cantas ves?», preguntou, «eu conto catro», respondín. E falamos de como andaban soltas pola horta, e enfocou unha por unha, e explicoume quen era quen (aínda que eu, na miña ignorancia, non son capaz de diferencialas). E mentres falabamos das nosas cousas eu ía vendo as pitas desfilar pola finca, e entre a Yoly e as galiñas, por un momento esquecín que o día comezara do revés.
A semana anterior falara cos seus gatos, con todos excepto o Mosquito, que aínda non volveu da súa última aventura, «xa volverá, sempre volve», dicía a miña irmá. Cos gatos a conversa é máis fluída, pois a diferenza das galiñas son capaz de recoñecer quen é quen, e a pesar de que con quen falo é coa Yoly, a quen me enfoca é aos gatos, así que nas nosas parolas imos enlazando temas a través do que están a facer cada un dos miquiños.
Coido que falar coa Yoly no seu universo natural faime sentir ben, e lémbrame que, a pesar de todo, a vida continúa, e nós formamos parte dela. E nos días nos que, polas circunstancias que sexan, me poño no peor escenario posible, nos que non son capaz de imaxinar nada máis que cousas terribles, ás veces descúbrome a min mesma redirixindo os meus pensamentos para refuxiarme nos gatos e nas galiñas da miña irmá e así non pensar demasiado no que está pasando arredor de nós.
(Deixo para outro día a conversa cos gansos da súa veciña...).