Dicía Andrés Torres Queiruga, recoñecido teólogo, filósofo e escritor español, que o crente debe rezar polo papa, pero debe facelo ben. É dicir, non se lle pode pedir a Deus, por exemplo, que cure ao papa, que é o primeiro que se nos ocorre a todos, pero que non é o que debe facerse. O único que debe facer o crente é dicir «fágase a túa vontade», porque outra cousa sería non só absurda (quen es ti para interferir nos designios de Deus?) senón que, ademais, diso derivaríanse resultados inxustos. Por que vai curar Deus ao papa e non a outros enfermos polos que suplicamos a súa curación? E produciríanse consecuencias como o comentario dun lector nas páxinas deste mesmo xornal: «Deus é cómplice de violacións e asasinatos porque podendo evitalos non os evita». En fin, disparate tras disparate. Así que ollo ao parche, e o quen queira rezar que o faga como Deus manda, ou sexa, acatando os seus designios.
Torres Queiruga, a petición miña, aceptou casar ao meu fillo Antonio, e naquela misa referiuse a Deus como «a nosa nai e o noso pai». Algúns dos asistentes creo que aínda non asimilaron a novidade, aínda que pasaron case vinte anos. Eu sinto cara a el, ademais de afecto, un profundo respecto como teólogo e como colega universitario, pero vou permitirme engadir algo á súa petición de rezar aceptando a vontade divina. Non sería posible, querido Andrés, engadir, con toda humildade e respecto, esta petición?: Señor, axúdame a aceptar eses designios e, se non é demasiado pedir, axúdame a entendelos.