Yolanda Díaz denunciou na Ser que, nunha conversa con xornalistas no Congreso, un deles a piropeou: «Cada día estás más guapa», díxolle, e ela sentiuse discriminada como política por ser muller. Feijoo cualificouna de frívola por converter unha anécdota nun falso problema cando o machismo mata cada ano ducias de mulleres en España, e eu coido que algo de razón teñen os dous, pero non moita. Que o piropo do xornalista sobraba está claro; pero tamén a reflexión de Yolanda de que, se isto lle pasa á vicepresidenta do Goberno, canto non aturarán a diario as mulleres que non teñen poder. Se os problemas das mulleres se reducisen a sufrir uns piropos inoportunos, a celebración do Día da Muller, hoxe, 8 de marzo, sería festiva e non vindicativa.
O piropo oral, nado no século XVI para que o galán loase a beleza da amada, acadou co paso do tempo dúas formas igualmente efectistas, pero radicalmente opostas: a do fidalgo que botaba a capa ao chan ao paso da dama e a dos piropeadores en manada que compiten en dicirlle a maior procacidade con palabras, asubíos ou mesmo roncando como cochos. Nos anos vinte do pasado século, mentres Raquel Meller ía de éxito en éxito polos teatros de Europa cantando e contando que «el torero más castizo de to Madrid» fixera un relicario co anaquiño do capote que ela pisara co seu lindo pé, en España, o ditador Primo de Rivera creaba unha lei para castigar os piropeadores groseiros, que eran lexión.
Porén, a época dourada do piropo foi a das primeiras décadas do franquismo, con homes gañadores da guerra, todos machos alfa, e mulleres que sen eles non eran nada. Un Pepe Blanco de Logroño, pero «más chulo que un ocho», con gorra e pano no pescozo, a man no peto da chaqueta e tanto chisco de ollo que semellaba un tic, anunciábase como vendedor de piropos e advertía de que «el piropo es español, por si usted no lo sabía». Era o piropeador do Réxime, e fronte a el o noso, o dos perdedores, Jorge Sepúlveda, oficial republicano represaliado, home discreto e elegante, cantaba o pasodobre Tres veces guapa e o chotis Monísima. O auxe da construción favoreceu a aparición dunha subespecie de piropeadores en manada: a dos temidos piropeadores de andamio. Na Galicia rural nada cambiou e seguiu impoñéndose o antipiropo, a aldraxe con humor. O mellor exemplo tivémolo nas verbenas populares cando un bailarín sen parella preguntaba a outro emparellado: «Cedes o lote?». O lote era a muller, claro.
Eu debería falar hoxe dos problemas da muller, pero o pasado xoves vin un debate no programa de Gemma Nierga, en TVE, co feminismo dividido e unha animosidade entre as líderes que nin poden nin queren ocultar, e perdín as gañas. Por certo, o xornalista bocazas non mentiu. A vicepresidenta Yolanda Díaz está cada día máis guapa.