Hai días que ao Mariló dálle por falar da súa profesión: electricista. El trata coas correntes como o escritor trata coas palabras, eso me dixo o martes. Viña melancólico. Esas xornadas debo aproveitalas para sacar o mellor que leva dentro, que é moito. Entrou no Fidel's. Deu as boas tardes. Miroume. E preguntoume: «Caneiriño, sabes por que o lóstrego, tamén chamado relampo, nunca está triste?». A min estrañoume tanto a pregunta que quedei sen fala. Non souben que contestar. Insistiu coa pregunta. Eu insistín co meu silencio. Finalmente dixo: «O lóstrego nunca está triste porque ilumina os días máis escuros». «Vaia poeta!», berroulle o Bernardo con sorna. O Mariló baixou os ollos. Botou un grolo de cervexa. E púxose a rir coma un tolo. Despois falounos de voltímetros e amperímetros. E ata contou, probablemente, o peor chiste da historia dos chistes eléctricos: «Sabedes que lle di un voltímetro a un amperímetro?». Todos calados. Proseguiu: «Xuntos medimos a intensidade de risas nun chiste eléctrico». Nós non sabíamos que facer. Ningún esbozou nin sequera un mínimo sorriso. Quixo volver falar, pero o Bernardo non llo permitiu. «Cala un pouco», díxolle. E calou. Pasou unha hora e o Paco Mariló non abriu a boca. Absorto. Non dixo nin mu. As dez menos cuarto, por fin, emitiu unha frase repetida todos os días a esa hora: «Marcho que teño que marchar». Deu tres ou catro pasos. Abriu a porta para saír. Saíu. Abriu a porta de novo. Elevou a voz para que o escoitase todo o bar: «Vexo que sodes moi pouco intelixentes. Fáltavos sentido do humor». E engadiu, con sorna: «Burriños!». O Bernardo díxolle: «Pase vostede unha boa noite, señor voltímetro». E aí quedou o conto.