Os enderezos de correo electrónico teñen un problema para os que usamos alfabetos con símbolos diacríticos. Non podemos empregar «ñ», acento ou diérese. Isto xa dá lugar a perda de precisión nos nomes dos usuarios. O problema aumenta para grafías latinas con símbolos fonéticos dabondo, desde o portugués ao checo, o sueco, o húngaro ou o turco (o máximo é para o vietnamita: 60 vogais con tons e 22 consoantes). O correo electrónico actual só permite usar os símbolos do alfabeto latino básico, os que se usan no inglés, idioma tarado pola falta de símbolos fonéticos. Pero foi pensado por mentes ianquis.
Quéixase todo o mundo, pois non valen nin alfabetos con vogais e consoantes independentes, como o grego e o cirílico, nin os silábicos, coma o coreano e os xaponeses, nin os alfasilábicos da India, nin os de ideogramas do mandarín, o cantonés e as súas versións coreana e xaponesa. Aínda máis, hai dous sistemas que desconcertarían un intento de correo electrónico para todos: as taquigrafías árabe e hebrea, pois só usan consoantes e cómpre deducir as vogais polo contexto. ¿E poderíase chegar a salvar todos estes escollos? Certamente: niso traballan os enxeñeiros telemáticos: calquera símbolo pódese codificar con bits, segundo previra Shannon. Ora, ¿onde están as vontades políticas para facelo?