Cate non aguanta máis. Blanchett, digo. A Kate Middleton, coma todas as princesas, non lle queda outra que seguir. Antes de Blanchett foron Greta Garbo, Cary Grant, Meg Ryan, os Beatles, Xavier Dolan, Jennifer Lawrence, Ryan Reynolds, Tilda Swinton, Adele, Dani Martín, Malú... Todos coinciden en non aturar a insoportábel presión da obra perfecta, sumada á esixente exposición nas redes e unha prensa desatada. Dá igual que sexas músico, actriz ou escritora, todas sentimos ese nivel de angustia, esa estraña sensación de que só respirar te prexudica, sempre haberá unha conta de X ou de Instagram disposta a lembrarche que outrora eras mellor, coma se o que facemos fose tan esencial, sexa poñerlle cara a un personaxe ou colocar o dedo nunha corda. Se no Hollywood dourado Greta Garbo xa se queixaba dunha crítica cruel e implacábel, imaxinen o que implica expoñerse hoxe cando cada usuario dun móbil cre que vai incluído no seu plan de datos o criterio para o xuízo alleo, amparado trala cortina opaca de internet, ideal para mancar sen preocuparse: para moitos, ser artista é coma ser princesa.
Hai unha roda de ambición e desesperación que antes rodeaba só o éxito e agora asolaga todo: a arte non é boa se non vai rodeada da parafernalia cuqui das redes. Obviamente, produtoras e editoras alimentan ese monstro destinado a vender pelis onde o público non teña que pensar e libros pensados para ser comprados por xente incapaz de ler oracións subordinadas. Non crean que a música, o cine e a literatura galegas están libres de pecado. Ollen ao seu redor e vexan quen está e quen desapareceu. Quizais é o signo dos tempos: que queden os mediocres e marchen os xenios, pois o máis intelixente é dar ese paso atrás, e gardar eses saberes que o mercado detesta.