Como facemos sempre á hora do solpor, Xan e eu saímos a dar o noso paseo cara o río Hudson. O día estaba medio gris, pero non chovía. Había calor, pero non bochorno. E logo dun día deses nos que as cousas non sempre saen ben, o paseo do solpor é máis necesario ca nunca, pois sen ese momento de desconexión tanto el coma min non seriamos capaces de deixar fóra do noso fogar as cousas que realmente non collen nel: como por exemplo as preocupacións relacionadas cos nosos traballos. Camiñando coa nosa cadela Bimba, falamos do cotián, que se hai que enviarlle iso a fulanito, que non te esquezas de chamar a menganito, e pouco a pouco a nosa conversa deixa de ser sobre o que temos que facer e pasa a ser sobre a vida. Pero nese día gris e caloroso, tan típico da primavera, pillounos unha tormenta monumental, desas que chegan de súpeto e sen avisar. E no medio do peirao de Christopher Street botamos os tres a correr coma corren os rapaces, sen filtro, sen mirar ao redor. A idea era atopar un lugar onde resgardarnos até que pasara, pero cando chegamos a el xa estabamos os tres mollados coma pitos, así que decidimos seguir cara a casa, pois xa non quedaba nada do noso corpo que non estivera enchoupado. E do mesmo xeito que, sen pensalo, corremos coma nenos para escapar da choiva, agora decidimos camiñar coma nenos de volta á casa: metendo os pés nos charcos, mirando para a choiva mentres caía... Había tempo que non ría así! Había tempo que non sentía esa sensación de liberdade! E entón pensei que non hai nada coma a natureza para lembrarnos que estamos aquí de paso, e que aprender a navegar co que nos trae «o tempo» é tamén a nosa responsabilidade...