Mentres probaba as zapatillas de deporte, pensaba en como algo tan feo (para gustos, cores) pode ser tan cómodo e tan caro. Tiña dúbidas sobre se quería gastar tantos cartos nun calzado que é só para saír a camiñar sen que me doian os calos. E, dando voltas pola tenda cos tenis postos, decidindo se os compraba ou non, de súpeto entraron sete rapaces, todos eles con máscaras e bastóns. Non terían máis ca doce ou trece anos... Olleinos un segundo e decateime de que quizais o mellor sería non facer contacto visual. E arrimeime á parede, e púxenme a mirar para ela mentres matinaba as posibles saídas da situación. Os rapaces collían todo o que podían, e eu desexaba que os tres empregados que alí estaban non se enfrontasen a eles, pois, aínda que os rapaces eran pequenos, estaban ben organizados e eran demasiados. Mirei para a porta e vin que había outros catro rapaces fóra, esperando polos de dentro, e por un momento pensei en saír correndo, pero o feito de que levaba postas as zapatillas que aínda non pagara freou o meu impulso (que curioso é o que se nos pasa pola cabeza en momentos así). E quedei alí, conxelada, até que os rapaces decidiron que xa tiñan mercancía dabondo e saíron da tenda como entraron: calados e cos bastóns alzados.
Cando pasou todo, os empregados seguiron ao seu, coma se nada. E eu, nun intento de saír do meu propio medo, achegueime a un deles para preguntar se iso era habitual, e foi aí cando vin na súa faciana o mesmo medo que sentín eu. «Veñen de cando en vez... O meu soldo non me dá para enfrontarme a eles». E, pálido coma o leite, baixou a cabeza. E, pálida coma o leite, paguei as zapatillas, e marchei da tenda con elas postas...