Pensei que o rancor e o odio de Trump se ía ir revelando aos poucos e todo o seu histrionismo non tardaría en esmorecer unha vez asentado no poder. Mais cando vin con estupefacción o esaxerado simbolismo daquelas táboas cos aranceis que o presidente lle puña ao mundo, usando ese rexistro severo e solemne, pensei que era unha fantasía sen orde nin control, ditada por alguén que aínda non saíra da infancia. Estaba convencido de que o mundo tería que reaccionar para lle parar dalgún xeito os pés, porque o silencio podería tomalo coma unha complicidade. Pensei que a un ser así, tan egocéntrico e vulgar, só podería ser freado da mesma forma coa que el estendía as ameazas, ou, na peor e máis perigosa das opcións, coa forza bruta. Fixar ese día dos aranceis coma o Día da Liberación, con esa ampulosidade de palabras manufacturadas, resultaba case cómico, e a reacción xeral, un pouco tibia e desconcertada, foi, sobre todo, de estupefacción, algo que non facía máis ca confirmar o meu desacougo polas perspectivas que se abrían. O feito de que sexa o Tribunal de Comercio Internacional o que declare ilegal o tema dos aranceis podería ser algo fundacional, coma o Día da Esperanza. Mais, tal como están as cousas no mundo, un xa convive coa decepción e sospeita que un ser tan poderoso coma Trump, que parece tirar toda a forza da rabia, non terá atrancos para mover a súa maquinaria e apelar diante de tribunais que todos vemos con esperanza; e tamén con preocupación, porque a ninguén se lle escapa que cada vez son máis os xuíces nomeados por el mesmo.